Μικρός Δακτύλιος - Κώστας Κατσουλάρης (2007)

Ο πιασάρικος τίτλος, η μανία με την ανθρωπογεωγραφία της Αθήνας, ο υπέροχος Τζουμ, τα μέρη μας, όλα αυτά μαζί με έκαναν να κατέβω για ακόμα μια φορά τα σκαλιά της Πολιτείας και να πάρω το «Μικρό Δακτύλιο». Το βιβλίο το διάβασα σε δύο απογεύματα και όταν με ρώτησε ο Qu αν αξίζει να το διαβάσει, δεν ήξερα να του απαντήσω.

Καταλαβαίνω απόλυτα τη γοητεία που ασκούν οι πρόποδες του Λυκαβηττού. Και εγώ εκεί κολογυρίζω όλη την ώρα. Εκεί έχουμε ζήσει τη ζωή μας. Οπότε μοιραία διαβάζοντας τα διηγήματα του βιβλίου και αναγνωρίζοντας μέσα σε αυτά και κομμάτια του εαυτού σου, είσαι διαρκώς προκατειλημμένος θετικά. Μέσα από το βιβλίο περνάει ο Τζούμας και ο σωσίας του, ο Σημίτης, ο Χωμενίδης, ο Λαλιώτης, το Φίλιον, το Rosebud κοκ.

Βιογραφικός λοιπόν ο «Μικρός Δακτύλιος», άρα πιασάρικος, φλερτάρει εννίοτε με το lifestyle, στήνει δηλαδή μια παγιδά την οποία προσπαθεί να αναιρέσει. Άλλωτε το καταφέρνει, άλλωτε όχι. Αυτό το οποίο με προβλημάτισε δεν είναι βέβαια το αν γίνεται ή όχι lifestyle βιβλίο, δεν είναι και απαραίτητα κακό, αλλά ότι σε κάποια διηγήματα, η όλη φάση δεν τρέχει.

Ένα τέτοιο βιβλίο, αναγνώρισης, περιγραφής, και καμιά φορά ερμηνείας της καθημερινότητας μας, πρέπει, για μένα, να έχει σπιντάτη γραφή, σαρκαστική και σύγχρονη. Ο Κατσουλάρης αλλού αποτυγχάνει και αλλού είναι καλός. Συνολικά, περίμενα κάτι πιο φανκοειδές και στυλιζαρισμένο.