Κινέζικα Κουτιά - Σώτη Τριανταφύλλου (2006)

Αν και έλεγα πολύ καιρό τώρα να το διαβάσω, μόλις χτες κατάφερα να το τελειώσω. Η μεγάλη παραγωγή βιβλίων (και όχι μόνο) της Τριανταφύλλου με είχε λίγο τρομάξει, αν λάβει κανείς υπόψη του τον κανόνα που λέει ότι η μαζική παραγωγή αυτόματα ρίχνει την ποιότητα. Κι όμως η Τριανταφύλλου διέψευσε τους φόβους μου και με βύθισε σε νουάρ εικόνες της πόλης – κέντρο του κόσμου.

Ο ντετέκτιβ Μαλόουν δεν είναι ο ήρωας με τον οποίο ταυτίστικα, αλλά τα μάτια μέσα από τα οποία παρατηρούσα τι συμβαίνει στους δρόμους της Chinatown. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί σελίδα με τι σελίδα σε μεταφέρει στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 90 και στην γεμάτη μυρωδιές και βρώμα κινεζικής συνοικίας. Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από την υπόθεση κάποιων φόνων, αλλά θα είναι, νομίζω, λάθος αν κάποιος δει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα σαν αστυνομικό και επικεντρωθεί στις εξυχνιάσεις τους. Ξεσικωτική για τη φαντασία γραφή. Η μόνιμη κατάσταση αϋπνίας στην οποία είναι ο Μαλόουν μου άρεσε πάρα πολύ. Άλλωστε, η πόλη δεν κοιμάται ποτέ... Οι σκηνές της αμερικανικής επαρχίας δοσμένες παραστατικά αλλά όχι εξίσου ατμοσφαιρικές με το αστικό background. Ίσως σε αυτό να φταίει και η δική μου εμμονή με τις πόλεις.

Σίγουρα όχι η κορυφαία στιγμή της Τριανταφύλλου (για μένα είναι με σειρά που γράφονται το Εργοστάσιο των Μολυβιών, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, και το κορυφαίο, αν και αδικημένο, Άλμπατρος), αλλά τα Κουτιά μου είπαν κάτι. Ίσως γιατί πραγματικά είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα, ίσως γιατί είμαι εγώ στη φάση τους...

Θηλυκό Πόκερ - Μίμης Ανδρουλάκης

Πιστός στις αξίες του ο Μίμης υπογράφει ένα βιβλίο καινοτόμο, γεμάτο φρέσκιες ιδέες και τη γυναίκα στο επίκεντρο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τον μεγάλο του… εγκέφαλο. Ασχολείται εκτενώς με τη μόδα της εποχής ,τα “τσιγγάνικα” κεφάλαια(hedge funds),παίζει με τη φυλετικoβιολογική ανωτερότητα του θηλυκού και γενικά περιεργάζεται τη θηλυκή στροφή σε όλα τα επίπεδα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας πετώντας που και που κάτι τσιτάτα σχολιάκια. του στυλ ”make money not war”. Εκεί που πάει να κάνει μια κοιλιά μιλώντας για σύγχρονη διακυβέρνηση με πολύ ωραίες ιδέες μεν αλλά κάπως υπερβολικά ενδελεχείς για το μέσο αναγνώστη κάνει κάτι μαθήματα πόκας και γουστάρεις .Οι αναφορές στις σύγχρονες πόλεις-κράτη, στην αγορά γάμου και στη διαχείριση της αβεβαιότητας κρίνονται ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες.

Ότι πρέπει για ανθρώπους με ανοιχτά μυαλά ,για ανθρώπους με ανοιχτά μαλλιά ή χωρίς μαλλιά όπως ο φίλος μου που παίζει με τους πιγκουΐνους στη Νορβηγία (βλ. παλαιότερο post-sorry Z. για τον παγκόσμιο ιντερνετικό διασυρμό),για φιλογύνηδες ,για αναθεωρητές,για μεταρρυθμιστές ,για παγκοσμιοποιημένους εξυγχρονιστες - “πρώην” μαρξιστές ,για όλους τους feel-ελεύθερους.

Αντιρίξ & Συμφωνίξ (Mortadelo y Filemon) - Francisco Ibanez

Φίλες και φίλοι καλησπέρα. Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά ενοχλούμαι όταν συναντάω πραγματικά ατάλαντους “δημιουργούς” που πασχίζουν να κατακτήσουν δόξα και χρήμα μέσα από επιτηδευμένες και συνάμα φτηνές προσπάθειες στο όνομα του “cult”. Λυπάμαι κύριοι αλλά δε θα πάρουμε! Η παντελής έλλειψη φαντασίας σας και οι σκουπιδόμορφες τερατογεννέσεις σας, δεν αρκούν για να καταστρέψουν αυτήν την τόσο σπουδαία υποκουλτούρα, που χρόνια τώρα μας χαρίζει ανιδιοτελώς στιγμές διαλογισμού και καρμικών οργασμών. Όχι, όχι, μη με παρεξηγείτε. Δεν είμαι από αυτούς τους κομπλεξικούς που αποτάσσονται κάτι που έχουν λατρέψει μόλις αυτό γίνει “trend”. Ίσα ίσα, μακάρι αυτή η αισθητική να τύχαινε μεγαλύτερης αποδοχής από την ελληνική κοινωνία και να τη διάβρωνε με τον δικό της γλυκό τρόπο.

Any way…ας έρθω επιτέλους στο θέμα. Μετά από τα εκατοντάδες χιλιάδες συγχαρητήρια γράμματα που έλαβα μετά από το πρώτο comic post σε αυτήν την υποενότητα του blog μας, αισθάνομαι την υποχρέωση να συνεχίσω την προσπάθεια αυτή. Ο επόμενός μας σταθμός στο μαγικό κόσμο του comic έχει άρωμα Ιβηρικό, και είναι αφιερωμένος στα τέκνα του F. Ibanez, τους μυστικούς πράκτορες Αντιρίξ και Συμφωνίξ. Ο μετρ των μεταμφιέσεων και ο νευρόσπαστος συνεργάτης του, με τη βοήθεια των παράπλευρων χαρακτήρων όπως ο αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας, η δις Οφήλια και ο Δρ Βακτήριος, βρίσκονται διαρκώς μπλεγμένοι σε παρανοϊκές υποθέσεις και όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, η αποτυχία τους είναι δεδομένη.

Όλα τα στοιχεία του comic, από τα σκίτσα του Ibanez και το coloring, μέχρι τους διαλόγους και την ασυνέχεια στη ροή, συνθέτουν ένα cult διαμάντι πολλών καρατίων (213ων τουλάχιστον). Όπου πετύχετε κάποιο τεύχος λοιπόν μη διστάσετε να το αγοράσετε μιας και δε θα σας δοθούν πολλές ευκαιρίες να το αποκτήσετε. ΠΡΟΣΟΧΗ…σε καμία περίπτωση μην το διαβάσετε αν είστε αλλεργικοί στις μπάμιες!!!

Το κρίμα στο λαιμό σας…

Αχιλλέας Ταλόν: Η Άμμος Της Τρέλας – Greg (1976)

Για μία (ακόμα) φόρα είπα να πρωτοτυπήσω και να βάλω γκολ από τα αποδυτήρια που λένε, δίνοντας στο comic, τη σημαντικότερη μορφή λογοτεχνίας και τέχνης γενικότερα, μία στέγη μέσα από αυτό το blog.

Παρά την επιλογή ενός συγκεκριμένου τεύχους από αυτή τη σειρά comic, δε θα ήθελα ο ανυποψίαστος e-αναγνώστης να περιοριστεί μόνο σε αυτό. Ο ευτραφής Παριζιάνος αστός λόγιος, παρόλο που δεν απολαμβάνει τα προνόμια της φήμης (τουλάχιστον στη χώρα μας) όπως αυτά κάποιων ανυπόταχτων Γαλατών, μοναχικών καουμπόηδων και κακών βεζίρηδων, είναι πρωταγωνιστής σε μία σειρά περιπετειών που αποτελείται από μερικά (δυστυχώς πολύ λίγα κυκλοφορούν στην Ελλάδα) τεύχη.

Αν και δε βρίσκεστε πια ανάμεσά μας, σας ευχαριστώ πολύ κύριε Greg που δημιουργήσατε με την ιδιοφυία σας τις περιπέτειες αυτού του σύγχρονου ήρωα, από τις οποίες κατά κάποιο πολύ προσωπικό τρόπο ξεχωρίζω την εκπληκτική Άμμο της Τρέλας. Πολύχρωμες σελίδες γεμάτες ευφάνταστα σκίτσα και κοινωνικοπολιτική σάτιρα συνθέτουν αυτό, όπως και τα περισσότερα τεύχη της σειράς. Προσοχή όμως!!! Αν κάποιοι από εσάς που πιθανόν να διαβάσετε αυτό το post (λέμε και καμία μαλακία να περάσει η ώρα) έχετε παιδάκια, μην προσπαθήσετε να τους το πασάρετε γιατί δεν απευθύνεται σε πολύ νεαρές ηλικίες.
Αυτά προς το παρόν από το πρώτο comic post των κουρελιών

Το Μεγαλύτερο Μάθημα Της Ζωής: Κάθε Τρίτη Με Τον Μόρρι – Mitch Albom (1999)

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ σαν εξωτερικός παρατηρητής τις συζητήσεις μεταξύ φίλων για το πώς θα αυξήσουν το εισόδημα, πόσο θα γούσταραν ένα διαμερισματάκι στο Λυκαβηττό, πόσο γαμάτη είναι η καινούργια Alfa και άλλα σχετικά. Αν και αντιλαμβάνομαι ότι οι κουβέντες αυτές ακροβατούν μεταξύ αστείου και σοβαρού (χωρίς βέβαια να λείπουν οι τάσεις να γκρεμοτσακιστούν σε μία από τις δύο πλευρές), δεν παύω να νιώθω μία μικρή ανησυχία για το trend αυτό. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αρχίζουμε να μεγαλώνουμε και να αποκτάμε μία άλλη σχέση με τη ζωή ή αν απλά γινόμαστε και οι ίδιοι αντικείμενα κατανάλωσης του ίδιου μας του εαυτού ˙ Αν από εκεί που γουστάραμε να ‘γουστάρουμε’ τώρα γουστάρουμε να ‘ψωνίζουμε’. Any way…με αφορμή τους παραπάνω ψευτοπροβληματισμούς, θυμήθηκα το εν λόγω βιβλιαράκι που μου κράτησε συντροφιά στο Κ.Ε Πόρος, τις πρώτες μέρες της πρόσφατης θητείας μου.

Ο συγγραφέας και παράλληλα ήρωας του βιβλίου, από φιλόδοξος μουσικός στα φοιτητικά του χρόνια, βρίσκει τον εαυτό του μετά από μία εικοσαετία στους κύκλους της αθλητικής δημοσιογραφίας, όντας ένας ‘επιτυχημένος’ δημοσιογράφος με μία ‘επιτυχημένη’ ζωή. Όταν όμως μαθαίνει ότι ο παλιός καθηγητής, φίλος και μέντοράς του ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι, αποφασίζει να τον επισκεφθεί παρά τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία τους συνάντηση. Εκεί ο Μιτς αντικρίζει τον Μόρρι, έναν σχεδόν ανήμπορο πια από την αρρώστια γέρο, που παρά τον πόνο και τον εύλογο φόβο για το θάνατο καταφέρνει να διατηρεί μία φιλοσοφία για τη ζωή, που φαίνεται να αποτελείται από αξίες που συχνά γίνονται θύματα στο όνομα τις ‘σύγχρονης’ ζωής, της καριέρας και της επιτυχίας. Η συνάντηση αυτή, γίνεται πλέον τακτική (κάθε Τρίτη όπως λέει και ο τίτλος), με τη μορφή ενός άτυπου τελευταίου project ανάμεσα στον καθηγητή και τον φοιτητή. Ο Μιτς, μέσα από ερωτήματα για τη ζωή και τον θάνατο, γίνεται δέκτης του μεγαλύτερου μαθήματος της ζωής του, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του Μόρρι.

Σε περίπτωση που κάποιος από εσάς εκεί έξω διαβάσει το βιβλίο αυτό, ίσως βρει τους προβληματισμούς που θέτει πολύ ‘πρώτου’ επιπέδου. Επειδή όμως όπως προανέφερα αλλάζουμε και γινόμαστε όλο και πιο απασχολημένοι, καλό είναι να μη χάνουμε τελείως την επαφή με κάποιες ιδέες που κάνουν τη ζωή μας ουσιαστικά πιο όμορφη (ή ομορφότερα πιο ουσιαστική). Δεν κρύβω ότι έπιασα τον εαυτό μου συγκινημένο καθώς διάβαζα και την τελευταία πρόταση της τελευταίας σελίδας , αν και στο στρατό πάμε για να γίνουμε ‘άντρες’ και τέτοιες αηδίες δεν επιτρέπονται…