Haruki Murakami – South Of The Border, West Of The Sun (1992)

Δεν πρόκειται περί αγγλοφιλίας αγαπητές κι αγαπητοί φίλοι. Όπως πιθανόν να έχετε ψυλλιαστεί, τους τίτλους των βιβλίων που διαβάζω τους παραθέτω στη γλώσσα στην οποία τα διαβάζω. Είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά δηλαδή, γιατί τα γαλλικά μου δεν επαρκούν για λογοτεχνικές περιπέτειες και τα ρωσικά μου απλά περιορίζονται σε γονιδιακό επίπεδο. Άντε…για να μην ξεχνάμε την εθνική μας ταυτότητα (όσο κι αν κάποιοι από εμάς προσπαθούν)….

Χαρούκι Μουρακάμι - Νότια Των Συνόρων, Δυτικά Του Ήλιου

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Ιάπωνα συγγραφέα που διαβάζω και σίγουρα δε θα σταματήσω εδώ. Μάλλον είμαι λίγο μαζόχας και θα έπρεπε να το ‘κοιτάξω’, αλλά η συναισθηματική κόλαση, πόσο μάλλον όταν είναι τόσο ωραία δοσμένη, έχει κι αυτή τη γοητεία της. Με μία πρόταση (για να το παίξω και λίγο εξυπνάκιας) θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι ένα σύντομο λογοτεχνικό όνειρο που περιγράφει έναν ατελείωτο συναισθηματικό εφιάλτη! ΓΟΥΑΟΥ….για να δούμε…

Ο μικρός Hajime είναι μοναχογιός μια μεσοαστικής οικογένειας των προαστίων που βρίσκει συντροφιά στη συνομήλική του (μοναχοκόρη) Shimamoto. Ο ιδιαίτερος δεσμός που αναπτύσσουν διακόπτεται (άλλα σίγουρα δεν ξεχνιέται) όταν ο Hajime μετακομίζει με την οικογένεια του σε ένα πιο μακρινό προάστιο. Από εκεί, η παιδικότητα δίνει τη θέση της στην εφηβεία και στην ενηλικίωση. Μέσα σε αυτήν την πορεία ο Hajime ερωτεύεται, προδίδει, πληγώνει και πληγώνεται, ότι δηλαδή κάνει πάνω-κάτω κάθε άνθρωπος σε τέτοιες ηλικίες. Τα σημάδια όμως μένουν και πολλές φορές είναι βασανιστικά. Μετά από μία συναισθηματικά κενή περίοδο, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος βρίσκει νόημα στην Yukiko, που του χαρίζει δύο κόρες και μία καινούρια ζωή με τη βοήθεια του ‘μπαμπά’.

Η ζωή κυλάει εύκολα στα προάστια του Τόκιο, και οι δουλειές στα Jazz bars του Hajime πάνε καλά. Είπαμε όμως ότι κάποια πράγματα μας σημαδεύουν ανεξίτηλα και τα κουβαλάμε πάντα μέσα στο μυαλό μας, όσο και να προσπαθούμε να τα στριμώξουμε στην πιο σκονισμένη γωνία του. Η Shimamoto κάνει την εμφάνισή της, φροντίζοντας να κρατάει την ως τότε ζωή της απόλυτα μυστική! Άντε και πολλά σας είπα. Διαβάστε το βιβλίο να δείτε τι γίνεται παρακάτω.

Ιδιαίτερη σημασία δεν έχει το τι γίνεται παρακάτω. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Murakami περιγράφει με προσεγμένες λεπτομέρειες και πολύ ‘βατή’ γλώσσα, μία ιστορία φαινομενικά απολύτως ρεαλιστική, που μέσα από τον ψυχισμό του ήρωα φτάνει να αγγίζει τα όρια του φανταστικού. Οι αναφορές σε μουσικές, ρούχα, βιβλία κλπ και πάλι δε λείπουν και δεν είναι καθόλου περιττές μιας και ζωγραφίζουν πολύ επιτυχημένα τους χαρακτήρες αλλά και το συγγραφέα.

Καλή ανάγνωση και…προσοχή στους παιδικούς έρωτες!

Yann Martel – Life Of Pi (2002)

Προτού ξεκινήσω να παραθέτω λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο βιβλίο, θα ήθελα να κάνω μια διευκρινιστική εισαγωγή για αυτό το post και ενδεχομένως για όλα τα posts μου σ’αυτό το blog. Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι βασικός λόγος για τον οποίο γράφω κατά καιρούς λίγα σχόλια για τα βιβλία που διαβάζω, είναι για να κρατάω ένα είδος ηλεκτρονικού ημερολόγιου το οποίο είναι απόλυτα ανοιχτό προς ανάγνωση, σχολιασμό και άλλα τέτοια βαρετά.

‘Και γιατί δεν το γράφεις σε ένα τετράδιο ρε μεγάλε και το ανεβάζεις στο internet αν είναι μόνο ένα ημερολόγιο; Τι μας το παίζεις δηλαδή;’ θα μπορούσε πολύ εύκολα κάποιος να ρωτήσει. Προφανώς, ο στόχος δεν είναι μόνο να καταγράφω το τι διαβάζω και πώς μου φάνηκε, αλλά να προσφέρω και μία απλή άποψη και πρόταση για κάτι που μου έκανε εντύπωση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό μας φέρνει στο δεύτερο σκέλος του εισαγωγικού σχολίου που θέλω να κάνω, το οποίο αφορά αυτό το ‘κάτι’ που μου υποδεικνύει αν θα γράψω ή δε γράψω κάποιο σχόλιο για κάτι που διάβασα. Θα το θέσω έτσι:

1. Βαριέμαι να γράφω posts για κάθε βιβλίο που διαβάζω (ουσιαστικός λόγος)
2. Τα δύο πράγματα στα οποία δεν μπορώ να πιστέψω είναι ο θεός και η κριτική στην Τέχνη (και μία βαρύγδουπη κουλτουρομαλακία για να γουστάρουμε)

…Κοινώς, γράφω posts μόνο για τα βιβλία που μου έκαναν εντύπωση μιας και-θεός φυλάξοι-δεν είμαι σε καμία περίπτωση κάποιος ‘ειδικός’ με ‘εμπεριστατωμένη άποψη’ περί λογοτεχνίας.

Πω πω...βαρέθηκα ήδη με όλη την παραπάνω μπούρδα. Τέλος πάντων, ο λόγος για τον οποίο την έγραψα είναι ότι αυτό το post αφορά ένα βιβλίο που δεν μου έκανε ΤΟΣΟ μεγάλη εντύπωση, παρόλα αυτά είχε κάτι που με έσπρωξε να γράψω ένα δύο πραγματάκια. ‘Η ζωή του Πι’ λοιπόν…

Ο Yann Martel μας εξηγεί στην εισαγωγή του βιβλίου του, ότι η ιστορία αυτή είναι μία ιστορία που του διηγήθηκε ένας άγνωστος σε μία επαρχεία της Ινδίας, με την υπόσχεση ότι θα τον κάνει να πιστέψει στο θεό!

Χμμμ…

Το βιβλίο αποτελείται ουσιαστικά από δύο μέρη. Το πρώτο είναι η ομολογουμένως ‘πολύχρωμη’ απεικόνιση της νεανικής ζωής του μικρού Piscine Molitor Patel. Ο ‘Πι’, γιός του ιδιοκτήτη του ζωολογικού κήπου του Pondicherry, είναι ένα ιδιαίτερο παιδί που μοιράζει την αγάπη του στον Ινδουισμό, το Μωαμεθανισμό, το Χριστιανισμό και το ζωικό βασίλειο. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για μία πρωτότυπη περίπτωση αγώνα ανάμεσα σε τρεις ‘πνευματικούς’ κόσμους πλαισιωμένη από την πραγματικότητα και τους σκληρούς κανόνες της κοινωνίας των ζώων (και των ανθρώπων;).

Η ζωή στην Ινδία κυλάει για τον Πι μέχρι που η οικογένεια του αποφασίζει να πουλήσει τον ζωολογικό κήπο και να μεταναστεύσει στον Καναδά. Η οικογένεια Patel επιβιβάζεται σε ένα εμπορικό πλοίο μαζί με κάποια ζώα που θα κατέληγαν σε άλλους ζωολογικούς κήπους στην απέναντι πλευρά του Ειρηνικού και εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος της ιστορίας.

Το δεύτερο μέρος της ιστορίας του Πι είναι ένας τελείως διαφορετικός αγώνας που ξεκινάει με ένα τραγικό δυστύχημα κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Πι καλείται να επιβιώσει μέσα σε μία σωσίβια λέμβο με την τραγική συντροφιά μιας ζέβρας, ενός ουρακοτάγκου, μίας ύαινας και του Richard Parker, μίας τίγρης της Βεγγάλης! Η βία της φύσης, η ωμή υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, η απόγνωση, η μάταιη ελπίδα και ο αγώνας ανάμεσα στην παράνοια και την επιβίωση συνθέτουν ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό στο δεύτερο και πιο ενδιαφέρον μισό της ιστορίας. Η απιθανότητα αυτής της ιστορίας είναι σίγουρα γοητευτική όσο και η έλλειψη περιττών εύκολων συναισθηματισμών στην αφήγηση της, που φαντάζομαι ότι κάποιοι αναγνώστες μπορεί και να περιμένουν καθώς προχωρούν στην ανάγνωση του βιβλίου.

Πιθανότατα επηρεασμένος από βιβλία που έχω διαβάσει πρόσφατα, αυτό που βρήκα λίγο ανιαρό στο βιβλίο αυτό είναι η λιτότητα στη γραφή του Martel. Επαναλαμβάνω ότι μου άρεσε το γεγονός ότι δεν παραθέτει την ιστορία με πολλούς-πολλούς μελοδραματισμούς, που όπως και να’χει δεν ταιριάζουν σε μία τόσο σκληρή ιστορία. Παρόλα αυτά, ίσως περίμενα μία πιο περίπλοκη σκιαγράφηση του ψυχισμού του ήρωα σε συνδυασμό με την εξιστόρηση των γεγονότων ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Γεγονός είναι πάντως ότι βρήκα την αφήγηση λίγο μονότονη και κουραστική σε ορισμένα σημεία αν και τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να αντανακλά την μονότονη και κουραστική κατάσταση την οποία περιγράφει. Ποιος ξέρει;!

Μία από της πρώτες σκέψεις μου όταν τελείωσα το βιβλίο ήταν ότι θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον αν προσπαθούσε κάποιος να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη… δεν έπεσα έξω!