Τα κατάφερα. Το τέλειωσα. Το καψε το ζητηματάκι. Καλό ήταν δε λέω, αλλά θα μπορούσε να έχει το μισό όγκο. Κάτι ήθελε να πει, κάτι ψιλοείπε αλλά στο τέλος μάλλον δεν τον πολυκατάλαβα τον ποιητή. Το concept είχε ενδιαφέρον. Η δεκαετία του 90 και κοινωνικές σχέσεις όσον μεγαλώσαμε σε αυτή είναι ακόμα θολές. Πολύ πρόσφατο παρελθόν για να αποκωδικοποιηθεί. Η Δημητρακάκη κάνει μια απόπειρα να ερμηνεύσει τη τελευταία δεκαετία του εικοστού, κάπως ανορθόδοξα, αλλά δίνοντας κάποια χαρακτηριστικά points. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι αυτό το βιβλίο μπορεί να χαρακτηρίσει τη γενιά των 30 παρά, 30 και. Πιο πολύ για απευθύνεται σε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες, που απλώς η συμπεριφορά τους προσαρμόζεται στο εκάστοτε παρόν. Το στόρυ, παρέα φοιτητών της καλών τεχνών μαζί με κάποιους συνομήικους ευρωπαίους σε νησί του Αιγαίου Φλεβάρη, προσπαθώντας να τριπάρουν με ότι μέσο βρουν. Στο τέλος όλοι νεκροί πλην της αφηγήτριας με εκούσια εγκεφαλικά!!! Είναι προχώ, ότι και να πεις. Διάβασε το, όταν έχεις διάθεση για χάος.
Τα κατάφερα. Το τέλειωσα. Το καψε το ζητηματάκι. Καλό ήταν δε λέω, αλλά θα μπορούσε να έχει το μισό όγκο. Κάτι ήθελε να πει, κάτι ψιλοείπε αλλά στο τέλος μάλλον δεν τον πολυκατάλαβα τον ποιητή. Το concept είχε ενδιαφέρον. Η δεκαετία του 90 και κοινωνικές σχέσεις όσον μεγαλώσαμε σε αυτή είναι ακόμα θολές. Πολύ πρόσφατο παρελθόν για να αποκωδικοποιηθεί. Η Δημητρακάκη κάνει μια απόπειρα να ερμηνεύσει τη τελευταία δεκαετία του εικοστού, κάπως ανορθόδοξα, αλλά δίνοντας κάποια χαρακτηριστικά points. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι αυτό το βιβλίο μπορεί να χαρακτηρίσει τη γενιά των 30 παρά, 30 και. Πιο πολύ για απευθύνεται σε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες, που απλώς η συμπεριφορά τους προσαρμόζεται στο εκάστοτε παρόν. Το στόρυ, παρέα φοιτητών της καλών τεχνών μαζί με κάποιους συνομήικους ευρωπαίους σε νησί του Αιγαίου Φλεβάρη, προσπαθώντας να τριπάρουν με ότι μέσο βρουν. Στο τέλος όλοι νεκροί πλην της αφηγήτριας με εκούσια εγκεφαλικά!!! Είναι προχώ, ότι και να πεις. Διάβασε το, όταν έχεις διάθεση για χάος. 
