Alain De Botton – Η Μικρή Φιλοσοφία Του Έρωτα (1995)

Ούτε γνώριζα, ούτε καν είχα ακούσει για τον συγγραφέα Alain De Botton, μέχρι που μια (προφανώς πιο κουλτουριάρα από εμένα) φίλη, μου έκανε δώρο στα τελευταία μου γενέθλια το εν λόγω βιβλίο. Με το που είδα τον τίτλο, δεν κρύβω ότι υπήρξα κάπως επιφυλακτικός για το πόσο θα με ενδιέφερε αυτό το μυθιστόρημα. Αλλά ως γνωστό πλέον, ο qu κάνει μόνο λάθη στη ζωή του! Αφού τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου που διάβαζα εκείνη την περίοδο (για το οποίο θα γράψω σε κάποια άλλη φάση αν μου το επιτρέψει η τεμπελιά μου), έπιασα τη μικρή φιλοσοφία του έρωτα (essays in love). Ομολογώ ότι για τα δικά μου δεδομένα, το βιβλίο το ξεπέταξα επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά το λαϊκό ρητό “never judge a book by its cover”.

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο αυτό είναι η βιογραφία μίας ερωτικής σχέσης από την αστραπιαία γέννηση της κατά τη διάρκεια μία πτήσης μέχρι τον σχεδόν κινηματογραφικό θάνατό της. Σε πιο ειδικές γραμμές, κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ως το ψυχογράφημα ενός ερωτευμένου ατόμου. Μπορεί να ακούγεται βαρετό αλλά πιστέψτε με…δεν είναι!

Ο κύριος λόγος για τον οποίο βρήκα το βιβλίο αυτό απολαυστικό, είναι το στυλ γραψίματος του De Botton. Ο κυνισμός και ο σαρκασμός αλλά και ο εξαιρετικά εύστοχος τρόπος που σχολιάζει καταστάσεις, συναισθήματα και συμπεριφορές σε συνδυασμό με κάποιες έξυπνες προσπάθειες επιστημονικοποίησης (ας πούμε) των παραπάνω, είναι στοιχεία που κάνουν μία (ίσως) κοινότυπη ερωτική ιστορία άκρως ενδιαφέρουσα.

Σε μία δεύτερη ανάλυση, η ουσία αυτής της (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ιδιοφυίας που κρύβεται σ’αυτό το βιβλίο, έγκειται στον τρομερά εύστοχο τρόπο που ο συγγραφέας περιγράφει τα διάφορα συναισθήματα των ερωτευμένων πρωταγωνιστών και τις αντιδράσεις τους σε καταστάσεις στις διάφορες φάσεις της σχέσης. Θέλοντας και μη είναι μοιραίο να ταυτιστείς σε πολλές περιπτώσεις με τους τρόπους σκέψεις και τις συμπεριφορές που εξιστορούνται, γεγονός που σε κάνει να απορείς (ή ακόμα και να τρομάζεις) πόσο ίδιοι – σε μερικά πράγματα - είμαστε όλοι, όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο.

Μία μικρή αλλά πολύ σημαντική όμως παρατήρηση που πρέπει να κάνω κλείνοντας, είναι ότι το βιβλίο αυτό, όπως και αυτό το post, είναι γραμμένα από έναν άντρα. Η αντικειμενικότητα λοιπόν είναι εξαιρετικά σχετική!!! Παρόλα αυτά αφιέρωσε λίγο από τον αναγνωστικό σου χρόνο σ’αυτό το βιβλίο και αν έχεις ερωτευτεί ποτέ πραγματικά στη ζωή σου θα καταλάβεις τι εννοώ!

Διακοπές στη Χέλλαντ - Λένος Χρηστίδης (2001)

Καλοκαιράκι χωρίς Λένο είναι κάτι σαν ταινιάκι χωρίς coca cola ή σαν Κυριακή χωρίς εφημερίδες. Αραχτός σε κάτι παραλίες της Αστυπάλαιας διάβασα μέσα σε δύο μέρες τη συγκεκριμένη μεταμοντέρνα νουβέλα και πραγματικά ήταν ότι έπρεπε. Σουρεαλισμός μπλεγμένος με επιστημονική φαντασία και βέβαια με άφθονο χιούμορ τρίτου και τέταρτου επιπέδου, που μόνο στο Χρηστίδη έχω ανακαλύψει.

Το όλο στόρυ εξελίσσεται στο σωτήριο έτος 2.3κάτι όπου τα πάντα ελέγχονται από ένα κεντρικό συμβούλιο, από τις σκέψεις μέχρι τον καιρό. Μην τρομάζετε. Δεν είναι ένα ηθικοπλαστικό βιβλίο για τον τρόμο του μέλλοντος σε στυλ Όργουελ. Είναι μια απολαυστική φαρσοκωμωδία με τις απαραίτητες βιτριολικές ατάκες κραξίματος.

Ο Λένος Χρηστίδης ακολουθεί και εδώ τη γνωστή του τακτική, παίζει με τις καταστάσεις, τους ήρωες και την αχαλίνωτη λεξιλαγνεία αλλά από μια τελείως διαφορετική φόρμα. Το βασικό του πλεονέκτημα είναι ότι ποτέ δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην αηδιαστική μας πραγματικότητα, η λογοτεχνία δεν εξαιρείται. Αυτοαναιρεί διαρκώς το έργο του, εκεί που απορείς και αναρωτιέσαι «πλάκα θα ‘τώρα να με αρχίσει σε τίποτα ηθικές και νοήματα», εκεί έρχεται και τα γαμάει όλα, κάνοντας τα χείλια σου να φτάνουν στα αυτιά.

Για τους μυημένους στο Λένο. Αν θέλει κάποιος να διαβάσει τα βιβλία του, ας μην ξεκινήσει από τη Χέλλαντ.

Junkie - William S. Burroughs (1953)

Το πρώτο βιβλίο αυτού του τεράστιου τύπου που λεγόταν Μπάροουζ και το πρώτο ολόκληρης της σχολής των μπίτνικς που άλλαξε για πάντα την αμερικανική και παγκόσμια λογοτεχνία. Στιε περίπου τρακόσιες σελίδες του βιβλίου ο Μπάροουζ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να περιγράφει τον καθημερινό του αγώνα προκειμένου να βρει πρέζα. Τελειωμένα πρεζάκια, ψευτοδιανοούμενοι μποέμ τύποι, μπάτσοι, ντιλέρια, ρουφιάνοι, ενέσεις, σνιφαρίσματα, χόρτα, Νέα Υόρκη, Νέα Ορλεάνη, Πόλη του Μεξικού, τριπαρίσματα. Είναι όλα μέσα, όλος ο κόσμος των ναρκωτικών περνάει. Ούτε επιστημονικό εγχειρίδιο. Μάλλον πολύ πληρέστερο και αντικειμενικότερο.

Το Junkie βέβαια δεν είναι μια απλή παράθεση καταστάσεων αλλά ένα πρωτοποριακό μυθιστόρημα ακόμα και για σήμερα πενήντα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση. Η αφήγηση είναι αποστασιοποιημένη από το χωρικό και χρονικό περιβάλλον, δεν υπάρχει καμία δόση υπερβολής (σε αντίθεση με ναρκωτικών), ούτε ωραιοποίηση, ούτε δραματοποίηση. Απλώς σου λέει έτσι είναι η κατάσταση όταν είναι κανείς πρεζάκιας. Και αν κάποιος είναι πρεζάκιας τότε ακόμα και να την κόψει παραμένει για πάντα πρεζάκιας. Ναρκωτικά κατατονικά, ναρκωτικά διεύρυνσης της συνείδησης, ναρκωτικά, ναρκωτικά, ναρκωτικά.

Έξω από κάθε φόρμα, από κάθε κοινωνική προκατάληψη, λατρεία για το περιθώριο, όχι by default, αλλά γιατί πολύ απλά, το περιθώριο αγαπάει τον εαυτό του, όπως κάθε τι άλλωστε.

Κινέζικα Κουτιά - Σώτη Τριανταφύλλου (2006)

Αν και έλεγα πολύ καιρό τώρα να το διαβάσω, μόλις χτες κατάφερα να το τελειώσω. Η μεγάλη παραγωγή βιβλίων (και όχι μόνο) της Τριανταφύλλου με είχε λίγο τρομάξει, αν λάβει κανείς υπόψη του τον κανόνα που λέει ότι η μαζική παραγωγή αυτόματα ρίχνει την ποιότητα. Κι όμως η Τριανταφύλλου διέψευσε τους φόβους μου και με βύθισε σε νουάρ εικόνες της πόλης – κέντρο του κόσμου.

Ο ντετέκτιβ Μαλόουν δεν είναι ο ήρωας με τον οποίο ταυτίστικα, αλλά τα μάτια μέσα από τα οποία παρατηρούσα τι συμβαίνει στους δρόμους της Chinatown. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί σελίδα με τι σελίδα σε μεταφέρει στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 90 και στην γεμάτη μυρωδιές και βρώμα κινεζικής συνοικίας. Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από την υπόθεση κάποιων φόνων, αλλά θα είναι, νομίζω, λάθος αν κάποιος δει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα σαν αστυνομικό και επικεντρωθεί στις εξυχνιάσεις τους. Ξεσικωτική για τη φαντασία γραφή. Η μόνιμη κατάσταση αϋπνίας στην οποία είναι ο Μαλόουν μου άρεσε πάρα πολύ. Άλλωστε, η πόλη δεν κοιμάται ποτέ... Οι σκηνές της αμερικανικής επαρχίας δοσμένες παραστατικά αλλά όχι εξίσου ατμοσφαιρικές με το αστικό background. Ίσως σε αυτό να φταίει και η δική μου εμμονή με τις πόλεις.

Σίγουρα όχι η κορυφαία στιγμή της Τριανταφύλλου (για μένα είναι με σειρά που γράφονται το Εργοστάσιο των Μολυβιών, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, και το κορυφαίο, αν και αδικημένο, Άλμπατρος), αλλά τα Κουτιά μου είπαν κάτι. Ίσως γιατί πραγματικά είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα, ίσως γιατί είμαι εγώ στη φάση τους...

Θηλυκό Πόκερ - Μίμης Ανδρουλάκης

Πιστός στις αξίες του ο Μίμης υπογράφει ένα βιβλίο καινοτόμο, γεμάτο φρέσκιες ιδέες και τη γυναίκα στο επίκεντρο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τον μεγάλο του… εγκέφαλο. Ασχολείται εκτενώς με τη μόδα της εποχής ,τα “τσιγγάνικα” κεφάλαια(hedge funds),παίζει με τη φυλετικoβιολογική ανωτερότητα του θηλυκού και γενικά περιεργάζεται τη θηλυκή στροφή σε όλα τα επίπεδα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας πετώντας που και που κάτι τσιτάτα σχολιάκια. του στυλ ”make money not war”. Εκεί που πάει να κάνει μια κοιλιά μιλώντας για σύγχρονη διακυβέρνηση με πολύ ωραίες ιδέες μεν αλλά κάπως υπερβολικά ενδελεχείς για το μέσο αναγνώστη κάνει κάτι μαθήματα πόκας και γουστάρεις .Οι αναφορές στις σύγχρονες πόλεις-κράτη, στην αγορά γάμου και στη διαχείριση της αβεβαιότητας κρίνονται ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες.

Ότι πρέπει για ανθρώπους με ανοιχτά μυαλά ,για ανθρώπους με ανοιχτά μαλλιά ή χωρίς μαλλιά όπως ο φίλος μου που παίζει με τους πιγκουΐνους στη Νορβηγία (βλ. παλαιότερο post-sorry Z. για τον παγκόσμιο ιντερνετικό διασυρμό),για φιλογύνηδες ,για αναθεωρητές,για μεταρρυθμιστές ,για παγκοσμιοποιημένους εξυγχρονιστες - “πρώην” μαρξιστές ,για όλους τους feel-ελεύθερους.

Αντιρίξ & Συμφωνίξ (Mortadelo y Filemon) - Francisco Ibanez

Φίλες και φίλοι καλησπέρα. Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά ενοχλούμαι όταν συναντάω πραγματικά ατάλαντους “δημιουργούς” που πασχίζουν να κατακτήσουν δόξα και χρήμα μέσα από επιτηδευμένες και συνάμα φτηνές προσπάθειες στο όνομα του “cult”. Λυπάμαι κύριοι αλλά δε θα πάρουμε! Η παντελής έλλειψη φαντασίας σας και οι σκουπιδόμορφες τερατογεννέσεις σας, δεν αρκούν για να καταστρέψουν αυτήν την τόσο σπουδαία υποκουλτούρα, που χρόνια τώρα μας χαρίζει ανιδιοτελώς στιγμές διαλογισμού και καρμικών οργασμών. Όχι, όχι, μη με παρεξηγείτε. Δεν είμαι από αυτούς τους κομπλεξικούς που αποτάσσονται κάτι που έχουν λατρέψει μόλις αυτό γίνει “trend”. Ίσα ίσα, μακάρι αυτή η αισθητική να τύχαινε μεγαλύτερης αποδοχής από την ελληνική κοινωνία και να τη διάβρωνε με τον δικό της γλυκό τρόπο.

Any way…ας έρθω επιτέλους στο θέμα. Μετά από τα εκατοντάδες χιλιάδες συγχαρητήρια γράμματα που έλαβα μετά από το πρώτο comic post σε αυτήν την υποενότητα του blog μας, αισθάνομαι την υποχρέωση να συνεχίσω την προσπάθεια αυτή. Ο επόμενός μας σταθμός στο μαγικό κόσμο του comic έχει άρωμα Ιβηρικό, και είναι αφιερωμένος στα τέκνα του F. Ibanez, τους μυστικούς πράκτορες Αντιρίξ και Συμφωνίξ. Ο μετρ των μεταμφιέσεων και ο νευρόσπαστος συνεργάτης του, με τη βοήθεια των παράπλευρων χαρακτήρων όπως ο αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας, η δις Οφήλια και ο Δρ Βακτήριος, βρίσκονται διαρκώς μπλεγμένοι σε παρανοϊκές υποθέσεις και όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, η αποτυχία τους είναι δεδομένη.

Όλα τα στοιχεία του comic, από τα σκίτσα του Ibanez και το coloring, μέχρι τους διαλόγους και την ασυνέχεια στη ροή, συνθέτουν ένα cult διαμάντι πολλών καρατίων (213ων τουλάχιστον). Όπου πετύχετε κάποιο τεύχος λοιπόν μη διστάσετε να το αγοράσετε μιας και δε θα σας δοθούν πολλές ευκαιρίες να το αποκτήσετε. ΠΡΟΣΟΧΗ…σε καμία περίπτωση μην το διαβάσετε αν είστε αλλεργικοί στις μπάμιες!!!

Το κρίμα στο λαιμό σας…

Αχιλλέας Ταλόν: Η Άμμος Της Τρέλας – Greg (1976)

Για μία (ακόμα) φόρα είπα να πρωτοτυπήσω και να βάλω γκολ από τα αποδυτήρια που λένε, δίνοντας στο comic, τη σημαντικότερη μορφή λογοτεχνίας και τέχνης γενικότερα, μία στέγη μέσα από αυτό το blog.

Παρά την επιλογή ενός συγκεκριμένου τεύχους από αυτή τη σειρά comic, δε θα ήθελα ο ανυποψίαστος e-αναγνώστης να περιοριστεί μόνο σε αυτό. Ο ευτραφής Παριζιάνος αστός λόγιος, παρόλο που δεν απολαμβάνει τα προνόμια της φήμης (τουλάχιστον στη χώρα μας) όπως αυτά κάποιων ανυπόταχτων Γαλατών, μοναχικών καουμπόηδων και κακών βεζίρηδων, είναι πρωταγωνιστής σε μία σειρά περιπετειών που αποτελείται από μερικά (δυστυχώς πολύ λίγα κυκλοφορούν στην Ελλάδα) τεύχη.

Αν και δε βρίσκεστε πια ανάμεσά μας, σας ευχαριστώ πολύ κύριε Greg που δημιουργήσατε με την ιδιοφυία σας τις περιπέτειες αυτού του σύγχρονου ήρωα, από τις οποίες κατά κάποιο πολύ προσωπικό τρόπο ξεχωρίζω την εκπληκτική Άμμο της Τρέλας. Πολύχρωμες σελίδες γεμάτες ευφάνταστα σκίτσα και κοινωνικοπολιτική σάτιρα συνθέτουν αυτό, όπως και τα περισσότερα τεύχη της σειράς. Προσοχή όμως!!! Αν κάποιοι από εσάς που πιθανόν να διαβάσετε αυτό το post (λέμε και καμία μαλακία να περάσει η ώρα) έχετε παιδάκια, μην προσπαθήσετε να τους το πασάρετε γιατί δεν απευθύνεται σε πολύ νεαρές ηλικίες.
Αυτά προς το παρόν από το πρώτο comic post των κουρελιών

Το Μεγαλύτερο Μάθημα Της Ζωής: Κάθε Τρίτη Με Τον Μόρρι – Mitch Albom (1999)

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ σαν εξωτερικός παρατηρητής τις συζητήσεις μεταξύ φίλων για το πώς θα αυξήσουν το εισόδημα, πόσο θα γούσταραν ένα διαμερισματάκι στο Λυκαβηττό, πόσο γαμάτη είναι η καινούργια Alfa και άλλα σχετικά. Αν και αντιλαμβάνομαι ότι οι κουβέντες αυτές ακροβατούν μεταξύ αστείου και σοβαρού (χωρίς βέβαια να λείπουν οι τάσεις να γκρεμοτσακιστούν σε μία από τις δύο πλευρές), δεν παύω να νιώθω μία μικρή ανησυχία για το trend αυτό. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αρχίζουμε να μεγαλώνουμε και να αποκτάμε μία άλλη σχέση με τη ζωή ή αν απλά γινόμαστε και οι ίδιοι αντικείμενα κατανάλωσης του ίδιου μας του εαυτού ˙ Αν από εκεί που γουστάραμε να ‘γουστάρουμε’ τώρα γουστάρουμε να ‘ψωνίζουμε’. Any way…με αφορμή τους παραπάνω ψευτοπροβληματισμούς, θυμήθηκα το εν λόγω βιβλιαράκι που μου κράτησε συντροφιά στο Κ.Ε Πόρος, τις πρώτες μέρες της πρόσφατης θητείας μου.

Ο συγγραφέας και παράλληλα ήρωας του βιβλίου, από φιλόδοξος μουσικός στα φοιτητικά του χρόνια, βρίσκει τον εαυτό του μετά από μία εικοσαετία στους κύκλους της αθλητικής δημοσιογραφίας, όντας ένας ‘επιτυχημένος’ δημοσιογράφος με μία ‘επιτυχημένη’ ζωή. Όταν όμως μαθαίνει ότι ο παλιός καθηγητής, φίλος και μέντοράς του ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι, αποφασίζει να τον επισκεφθεί παρά τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία τους συνάντηση. Εκεί ο Μιτς αντικρίζει τον Μόρρι, έναν σχεδόν ανήμπορο πια από την αρρώστια γέρο, που παρά τον πόνο και τον εύλογο φόβο για το θάνατο καταφέρνει να διατηρεί μία φιλοσοφία για τη ζωή, που φαίνεται να αποτελείται από αξίες που συχνά γίνονται θύματα στο όνομα τις ‘σύγχρονης’ ζωής, της καριέρας και της επιτυχίας. Η συνάντηση αυτή, γίνεται πλέον τακτική (κάθε Τρίτη όπως λέει και ο τίτλος), με τη μορφή ενός άτυπου τελευταίου project ανάμεσα στον καθηγητή και τον φοιτητή. Ο Μιτς, μέσα από ερωτήματα για τη ζωή και τον θάνατο, γίνεται δέκτης του μεγαλύτερου μαθήματος της ζωής του, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του Μόρρι.

Σε περίπτωση που κάποιος από εσάς εκεί έξω διαβάσει το βιβλίο αυτό, ίσως βρει τους προβληματισμούς που θέτει πολύ ‘πρώτου’ επιπέδου. Επειδή όμως όπως προανέφερα αλλάζουμε και γινόμαστε όλο και πιο απασχολημένοι, καλό είναι να μη χάνουμε τελείως την επαφή με κάποιες ιδέες που κάνουν τη ζωή μας ουσιαστικά πιο όμορφη (ή ομορφότερα πιο ουσιαστική). Δεν κρύβω ότι έπιασα τον εαυτό μου συγκινημένο καθώς διάβαζα και την τελευταία πρόταση της τελευταίας σελίδας , αν και στο στρατό πάμε για να γίνουμε ‘άντρες’ και τέτοιες αηδίες δεν επιτρέπονται…

Το Μανιφέστο της Ήττας - Άντζελα Δημητρακάκη

Τα κατάφερα. Το τέλειωσα. Το καψε το ζητηματάκι. Καλό ήταν δε λέω, αλλά θα μπορούσε να έχει το μισό όγκο. Κάτι ήθελε να πει, κάτι ψιλοείπε αλλά στο τέλος μάλλον δεν τον πολυκατάλαβα τον ποιητή. Το concept είχε ενδιαφέρον. Η δεκαετία του 90 και κοινωνικές σχέσεις όσον μεγαλώσαμε σε αυτή είναι ακόμα θολές. Πολύ πρόσφατο παρελθόν για να αποκωδικοποιηθεί. Η Δημητρακάκη κάνει μια απόπειρα να ερμηνεύσει τη τελευταία δεκαετία του εικοστού, κάπως ανορθόδοξα, αλλά δίνοντας κάποια χαρακτηριστικά points. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι αυτό το βιβλίο μπορεί να χαρακτηρίσει τη γενιά των 30 παρά, 30 και. Πιο πολύ για απευθύνεται σε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες, που απλώς η συμπεριφορά τους προσαρμόζεται στο εκάστοτε παρόν. Το στόρυ, παρέα φοιτητών της καλών τεχνών μαζί με κάποιους συνομήικους ευρωπαίους σε νησί του Αιγαίου Φλεβάρη, προσπαθώντας να τριπάρουν με ότι μέσο βρουν. Στο τέλος όλοι νεκροί πλην της αφηγήτριας με εκούσια εγκεφαλικά!!! Είναι προχώ, ότι και να πεις. Διάβασε το, όταν έχεις διάθεση για χάος.

O Πάγος - Ξένος Μάζαρης/ Στράτος Μπουλαλάκης

O Πάγος ή Πώς να Απολαμβάνεται τα Αγαθά του Καπιταλισμού Χωρίς να Χάνεται από τα Μάτια σας το Στρατηγικό Όραμα της Αταξικής Κοινωνίας. Μόνο και μόνο ο τίτλος του βιβλίου, νομίζω ότι τα λέει όλα. Οποιαδήποτε κριτική σε αυτό το κειμήλιο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, σε αυτόν τον ύμνο στην ασυναρτησία, σε αυτό το μανιφέστο του σουρεαλισμού, σε αυτό την επιτομή της πανανθρώπινης σκέψης, θα ήταν λίγη. Το λιγότερο που μπορώ να το χαρακτηρίσω είναι ιδιοφυές. Η πρώτη και τελευταία απόπειρα των Ξένου Μάζαρη και Στράτου Μπουλαλάκη να συγγράψουν βιβλίο στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα από τα τρία αντίτυπα που τυπώθηκαν, κατάφερε να διασωθεί ένα, το οποίο και ανατυπώθηκε, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση σήμερα να διαβάσουμε όλα τα απίστευτα που περιέχονται στο συγκεκριμένο βιβλίο. Τελεία. Διαβάστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Μιλάμε για πολύ φεύγα.

Το Πορτρέτο του Dorian Gray – Oscar Wilde (1890)

Είναι η ομορφιά η μοναδική παγκόσμια και αδιαμφισβήτητη αλήθεια? Έχει τη δύναμη να κάνει ακόμα και τα σπουδαιότερα πνεύματα να γονατίζουν θαμπωμένα μπροστά της? Είναι τα νιάτα να το πιο ευλογημένο δώρο του ανθρώπινου είδους? Κάποιοι θα μπορούσαν αβίαστα να δώσουν μία απάντηση…Τι γίνεται όμως όταν η ομορφιά υποτάσσει και διαφθείρει? Ή ακόμα όταν οδηγεί σε ηδονιστικά μονοπάτια και ολέθρια παιχνίδια αισθήσεων? Την ιστορία όλοι λίγο-πολύ τη γνωρίζεται: Ο εξαιρετικής ομορφιάς Λονδρέζος νέος Dorian Gray αντικρίζοντας το εκπληκτικό πορτρέτο του, εύχεται να μείνει για πάντα νέος και αντί αυτού να γερνάει ο Dorian του κάδρου. Η ευχή γίνεται πραγματικότητα και μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένα σπουδαίο μυθιστόρημα. Αν και δεν είμαι σε καμία περίπτωση γνώστης περί λογοτεχνίας, πιστεύω ότι ο Wilde περιγράφει με αν όχι εξαιρετικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ σαγηνευτικό τρόπο τη σκοτεινή πλευρά της ομορφιάς και τον τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται στην ανθρώπινη βούληση και γίνεται το όχημα για τον μοναδικό στόχο που πλέον είναι η απόλυτη ηδονή. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται οι διάφοροι χαρακτήρες, καθώς και οι αναφορές στο Λονδίνο των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα, κάνουν αυτό το κλασικό και συνάμα πρωτοποριακό για την εποχή του έργο, ένα από τα προσωπικά αγαπημένα. Άντε...καλό διάβασμα!

Αμερικάνικη Φούγκα - Αλέξης Σταμάτης

Χτες τελείωσα το τελευταίο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη. Αμερικάνικη Φούγκα. Γνωστός ο Σταμάτης από το παρελθόν, αξίζει να αναφέρω ότι αποτελεί έναν από τους πρώτους έλληνες συγγραφείς – bloggers. Το blog του είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ριξτε μια ματιά.
Ξεκινάω από τα σημαντικά. Κάποτε ήμουν με ένα φίλο συγγραφέα στην Πολιτεία και μου είχε πει πως ένα από το κυριότερα κριτήρια για να επιλέξει ένα βιβλίο, είναι το εξώφυλλο. Η «Αμερικάνικη Φούγκα» λοιπόν έχει το εξώφυλλο για να το επιλέξεις. Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ο τίτλος του. Τι είναι η Φούγκα; Εγώ δεν ήξερα. Φούγκα λοιπόν, για τους αδαείς σαν και εμένα, είναι μια μουσική σύνθεση, κατά την οποία συμβαίνει μια εικονική καταδίωξη μεταξύ των οργάνων. Ωραίο ε; Θα ήταν άδικο ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο και με αυτό το εξώφυλλο να ήταν αδιάφορο. Αλλά τελικά απ’ ότι φαίνεται υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτή τη ζωή. Ο Σταμάτης, ο οποίος αρέσκεται στην αναζήτηση του εγώ (εγό με όμικρον όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά), θέτει το σκηνικό δράσης στη χώρα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, στη σπουδαιότερη χώρα του εικοστού (είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι), στις Η.Π.Α. Πρωταγωνιστής ένας έλληνας συγγραφέας (συνηθισμένη πρακτική των συγγραφέων, για καλύτερο χειρισμό του ήρωα), που βρίσκεται στον αμερικάνικο νότο προς αναζήτηση ταυτότητας. Μπλέκει σε μια καταδίωξη, κατά τη διάρκεια της οποίας φτάνει σε ακραίες καταστάσεις, μέσα από τις οποίες ανακαλύπτει πράγματα, που δεν τα είχε καν διαννοηθεί. Εκεί είναι και τα αδιέξιοδα, και ο φόβος, και τα σύνδρομα, και ο έρωτας και η παρατήρηση. Το βιβλίο, αν και βασίζεται σε μια πολύ στιβαρά δομημένη ιστορία, δεν είναι απλώς ένα ωραίο «παραμύθι». Ο Σταμάτης δεν έχει σκοπό να αποδείξει ότι είναι ένας πολύ καλός page turner συγγραφέας. Ξέρει ότι έχει αυτή την ικανότητα και δεν μένει εκεί. Πάει παραπέρα. Χωρίς να μειώνει σε τίποτα τη δράση, δίνει δραματικά την απεγνωσμένη προσπάθεια του συγγραφέα να φτάσει στη λύτρωση, ανεξάρτητα από την τελική μορφή που θα έχει αυτή. Ταυτόχρονα αποπειράται να απεικονίσει τη σημερινή αμερικανική πραγματικότητα, κυρίως σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό, με την προϋπόθεση ότι αυτό αποτελεί δευτερεύοντα σκοπό του βιβλίου. Οι τελευταίες τριάντα σελίδες, απογείωνουν την πλοκή και την φτάνουν στην πολυαναμενόμενη κορύφωση.
Οι επιρροές του Σταμάτη είναι εμφανείς σε πολλά σημεία. Η «Αμερικανική Φούγκα» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, με άρτια πλοκή, που οδηγεί αβίαστα τον αναγνώστη σε κάποιους επίκαιρους προβληματισμούς, χωρίς να του δίνει ούτε μια στιγμή την αίσθηση του δοκιμίου ή του ηθικοπλαστικού μυθιστορήματος. Οι περιγραφές της αμερικανικής πραγματικότητας καταπληκτικές. Αν ήταν ταινία, θα την είχε σκηνοθετήσει ο Αντονιόνι. Αν ήταν τραγούδι θα το ‘χε γράψει ο Ντύλαν.

Το Σπίτι και το Κελί - Χρήστος Χωμενίδης

Κατά φωνή και ο Χωμέν. Γιατί κάποιες παλιές αγάπες είναι σταθερή αξία στο χρόνο. Θυμάμαι όταν διάβασα πρώτη φορά το πρώτο του βιβλίο, «Το Σοφό Παιδί», είχα πάθει πλάκα. Εδώ θα σχολιάσω το τελευταίο του, βέβαια. Και οι έσχατοι έσωνται πρώτοι (τι είπα πάλι!). Το «Σπίτι και το Κελί», λοιπόν. Ο αθεόφοβος Χωμέν, μόλις τρία χρόνια μετά το μπούγιο με τις συλλήψεις, γράφει για το φαινόμενο 17Ν. Μέσα από τα μάτια του εστέτ, gay χαμηλόβαθμου μέλος της Παναγιώτη Σαντορίνη και ταυτόχρονα από τη σκοπιά του μεγαλοαστού οινοπαραγωγού- βιομήχανου Δημήτρη Γκίκα, που προσφεύγει στις υπηρεσίες της. Μπορεί σε κάποιον να φανεί ότι η προσέγγιση της οργάνωσης γίνεται με σχετική ελαφρότητα, αλλά αν ψάχνετε ιστορικές αναλύσεις, διαβάστε καλύτερα κανένα ιστορικό ντιοκουμέντο και καμιά βαρύγδουπη πολιτική ανάλυση, και αφήστε τη λογοτεχνία. Ο Χωμέν ξεδιπλώνει μαεστρικά την πλοκή με ένα γρήγορο και παιχνιδιάρικο γράψιμο, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά τη δυνότητα του ως αφηγητής – παραμυθάς. Καυτηριάζει την μεταπολιτευτική Ελλάδα, θεωρώντας πως σε μια χώρα που τα πάντα γίνονται πρόχειρα και χύμα, ούτε μια τρομοκρατική οργάνωση θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά. Ο Χωμενίδης δεν προσπάθησε ούτε να εξηγήσει ιστορικά το φαινόμενο των αντάρτικων πόλης, ούτε να δώσει μια πιστή επεικόνιση της διαδρομής της 17Ν. Απλώς, χρησιμοποιεί την οργάνωση σαν το υπόβαθρο για μια ακόμα τραγελαφική - ειρωνική ιστορία. Τα σημεία άλλωστε που προσπαθεί να δώσει μια ιδεολογικοποίηση των ενεργειών είναι μάλλον τα πιο βαρετά. Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο τέταρτο του βιβλίου κάνει εμφανή κοιλιά, και νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο. Συνολικά, ένα διασκεδαστικό μυθιστόρημα, σίγουρα όχι το καλύτερο του, που διαβάζεται πάρα πολύ ευχάριστα. Για τους φανατικούς της γαργαλιστικής αφήγησης και του ευφυούς χιούμορ, που δεν προσπαθούν να ανακαλύψουν πίσω από κάθε βιβλίο το «καινούριο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας».

Καθένας - Philip Roth

Μαύρο κι άραχνο το εξωφυλλάκι του φίλου μου του Philip Roth. Μαύρη και η καρδιά του. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που παρουσιάζει με υπέρμετρο ρεαλισμό την άνοδο και την πτώση του ανθρώπινου πνεύματος και σώματος. Σίγουρα η γλώσσα του Roth λέει μεγάλες αλήθειες και θίγει ευθαρσώς το πάντα τρομακτικό ζήτημα του θανάτου, αλλά κάπου ανάμεσα στις γραμμές του θα αναζητήσετε την αισιοδοξία. Άλλωστε ο συγγραφέας δεν σκοπεύει να σας κάνει κουρέλι τη διάθεση γιατί έτσι του 'ρθε αλλά γιατί θέλει να μας βάλει σε σκέψεις αν ποτέ έχουμε αναλογιστεί έστω και λίγο τον εαυτό μας, την υγεία μας, την μακροημέρευσή μας και τέτοια. Όντως μετά την άνοδο έρχεται η πτώση και τώρα που είμαστε νέοι ποσώς ενδιαφερόμαστε για το ..μετά. Κοντεύοντας τα 30 όμως, συνεχίζουμε να κουρελιαζόμαστε με καταχρήσεις και κακή ζωή. Ίσως είναι απλώς αναπόφευκτο. Πάντως συνιστώ να το διάβάσετε, όχι για να μελαγχολήσετε (εγώ έκανα μαλακία που το δίαβασα μέσα στις γιορτές) αλλά για να προβλήματιστείτε γόνιμα. Ά ρε Antoine δε σε πρόλαβα και άρχισες να λες για Χρηστίδη και για Χωμενίδη...

Λοστρέ - Λένος Χρηστίδης

Ναιιιι!!! Πρόλαβα να ποστάρω πρώτος σε αυτή την τελεταυταία απόπειρα των κουρελιών να δημιουργήσουν μια διαδικτυακή οντότητα για το βιβλίο άλλου στυλ. Και αυτή την προσπάθεια θα την ξεκινήσω από τον τεράστιο Λένο Χρηστίδη! Καταρχάς, όποιος δεν έχει διαβάσει Χρηστίδη, πραγματικά δεν μπορεί να διανοηθεί για τι συγγραφέα μιλάμε. Απλώς απίστευτος! Χιούμορ συνδυασμένο με τέτοια αφηγηματική δεινότητα δεν έχω ξανασυναντήσει. Σόρρυ Χωμέν, αλλά έτσι είναι. Θα ξεκινήσω από το τελευταίο του βιβλίο που διάβασα, το Λοστρέ, και θα ακολουθήσουν κι άλλα. Στα ποδανά. Παρεάκι στην επαρχιακή πόλη Γ. αποτελούμενο από δύο παμπαλέ φαντάρους, δύο παμπαλέ φοιτητές και δύο φευγάτους ντόπιους. Ειρωνεία και ακραίες καταστάσεις απολαυστικές. Τα γαμάει όλα. Την παράνοια και τη βλακεία του στρατού, το συντηρητισμό και την υποκρισία της ελληνικής επαρχίας, του ψευτόμαγκες και τις ηλίθιες γκόμενες και δεν σταματάει πουθενά. Χαρακτήρες απλοί, κουλ. Γλώσσα καθημερινή, όπως μιλάμε στον καφέ, χαβαλετζίδικη, ανατρεπτική, σκληρή. Με μία λέξη ζωντανή. Χιούμορ άλλου επιπέδου. Κανένας κανόνας, κανένα κλισέ, καμία σοβαροφάνεια, καμία απόπειρα για δημιουργία «σοβαρής λογοτεχνείας». Ξεσπάσματα κραξίματος απίστευτα. Θα ήθελα να γράψω ολόκληρα αποσπάσματα, αλλά καλύτερα να πάρετε το βιβλίο. Θα το διαβάσετε σε 2-3 μέρες. Και θα γελάτε δυνατά.

Αδερφοφάδες - Νίκος Καζαντζάκης

Ολοκληρώνοντας το τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα - φιλoσόφου Νίκου Καζαντζάκη "Αδερφοφάδες" συνειδητοποιώ το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Η μάχη ενός ανθρώπου προς την ελευθερία και η αναζήτηση της αλήθειας είναι ορισμένα από τα πολλά φιλοσοφικά ζητήματα που θέτει ο μεγάλος αυτός έλληνας φιλόσοφος. Μαυροσκούφηδες VS Κοκκινοσκούφηδες για την δημιουργία μιας καλής κοινωνίας. Μπορεί όμως να υπάρξει μια καλή κοινωνία με κακή μαγιά ανθρώπων?

Το βιβλίο αναφέρεται στην εύθραστη περίοδο του '44-'49. Ο συσχετισμός ελληνικότητας και ορθοδοξίας είναι διάχυτος και χρησιμοποιείται ως μέσο για να παρουσιάσει ένα ιδεολογικό χάσμα. Ο παπα-Γιάνναρος, το κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος, προσπαθεί να προσδιορίσει την έννοια του έθνους σε μια περίοδο πολιτικής πάλης. Στην προσπάθειά του να συμφιλιώσει τον ελληνισμό, μετατρέπεται σε θεϊκό στοιχείο και σύμβολο της ρωμιοσύνης. Μια προσέγγιση στην έννοια της ελευθερίας που σίγουρα θα συγκινήσει όποιον θέλει να αναρρωτηθεί πόσο ελεύθεροι μπορεί και είμαστε. ''Θέλει, λέει, να 'ναι λεύτερος, σκοτώστε τον!''