Οργισμένος Βαλκάνιος - Νίκος Νικολαΐδης (1977)

Μέσα στην Νικολαϊδική ρετροσπεκτίβα των τελευταίων ημερών με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο (Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα – Τί τίτλος!) εγώ είπα να ξεκινήσω απ’ την αρχή και να διαβάσω τον Οργισμένο Βαλκάνιο. Απ’ο τις πρώτες γραμμές του βιβλίου καταλαβαίνεις πως το βιβλίο κινείται γύρω από τη γνωστή θεματολογία, τους νέους του 50 και του 60, μου μείναν έξω από τα κόμματα, από τις σημαίες και τελικά χαρακτηρίστηκαν περιθώριο από τους πάντες.

Το όλο στόρυ είναι γύρω από τον Αργύρη και την Τερέζα, που ψάχνονται γενικώς, να ξεφύγουν από αυτό που τους επιβάλλεται. «Το θέμα είναι να μην περιμένεις στη σειρά για να σε πηδήξουν. Κάπου να τους την κάνεις». Αυτός μεροκαματιάρης σε βενζινάδικα, γυρνάει στα φλίπερ και στα μπιλιάρδα, και αυτή «καλλιτεχνίζουσα», κάνει που και που και καμιά βίζιτα για τα φράγκα. Ο σκοπός τους είναι να φύγουν.

Η Νικολαϊδική ατμόσφαιρα είναι παντού. Χωρίς σημεία στίξης, με το ροκ εντ ρολ να κυριαρχεί, αυτή η τόσο γοητευτική ευγενική αλητεία. Η αλήθεια είναι ότι ο Νικολαΐδης μάλλον είναι καλύτερος σκηνοθέτης απ’ ότι συγγραφέας, και όχι γιατί ο «Οργισμένος Βαλκάνιος» δεν είναι «καλό» βιβλίο, αλλά γιατί οι ταινίες του που σχολούνται με τη συγκεκριμένη θεματολογία (Κουρέλια, Γλυκιά Συμμορία) απλώς δεν παίζονται. Όποιος ενδιαφέρεται ας ξεκινήσει από το σινεμά.