Το Πορτρέτο του Dorian Gray – Oscar Wilde (1890)

Είναι η ομορφιά η μοναδική παγκόσμια και αδιαμφισβήτητη αλήθεια? Έχει τη δύναμη να κάνει ακόμα και τα σπουδαιότερα πνεύματα να γονατίζουν θαμπωμένα μπροστά της? Είναι τα νιάτα να το πιο ευλογημένο δώρο του ανθρώπινου είδους? Κάποιοι θα μπορούσαν αβίαστα να δώσουν μία απάντηση…Τι γίνεται όμως όταν η ομορφιά υποτάσσει και διαφθείρει? Ή ακόμα όταν οδηγεί σε ηδονιστικά μονοπάτια και ολέθρια παιχνίδια αισθήσεων? Την ιστορία όλοι λίγο-πολύ τη γνωρίζεται: Ο εξαιρετικής ομορφιάς Λονδρέζος νέος Dorian Gray αντικρίζοντας το εκπληκτικό πορτρέτο του, εύχεται να μείνει για πάντα νέος και αντί αυτού να γερνάει ο Dorian του κάδρου. Η ευχή γίνεται πραγματικότητα και μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένα σπουδαίο μυθιστόρημα. Αν και δεν είμαι σε καμία περίπτωση γνώστης περί λογοτεχνίας, πιστεύω ότι ο Wilde περιγράφει με αν όχι εξαιρετικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ σαγηνευτικό τρόπο τη σκοτεινή πλευρά της ομορφιάς και τον τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται στην ανθρώπινη βούληση και γίνεται το όχημα για τον μοναδικό στόχο που πλέον είναι η απόλυτη ηδονή. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται οι διάφοροι χαρακτήρες, καθώς και οι αναφορές στο Λονδίνο των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα, κάνουν αυτό το κλασικό και συνάμα πρωτοποριακό για την εποχή του έργο, ένα από τα προσωπικά αγαπημένα. Άντε...καλό διάβασμα!