Το Σπίτι και το Κελί - Χρήστος Χωμενίδης

Κατά φωνή και ο Χωμέν. Γιατί κάποιες παλιές αγάπες είναι σταθερή αξία στο χρόνο. Θυμάμαι όταν διάβασα πρώτη φορά το πρώτο του βιβλίο, «Το Σοφό Παιδί», είχα πάθει πλάκα. Εδώ θα σχολιάσω το τελευταίο του, βέβαια. Και οι έσχατοι έσωνται πρώτοι (τι είπα πάλι!). Το «Σπίτι και το Κελί», λοιπόν. Ο αθεόφοβος Χωμέν, μόλις τρία χρόνια μετά το μπούγιο με τις συλλήψεις, γράφει για το φαινόμενο 17Ν. Μέσα από τα μάτια του εστέτ, gay χαμηλόβαθμου μέλος της Παναγιώτη Σαντορίνη και ταυτόχρονα από τη σκοπιά του μεγαλοαστού οινοπαραγωγού- βιομήχανου Δημήτρη Γκίκα, που προσφεύγει στις υπηρεσίες της. Μπορεί σε κάποιον να φανεί ότι η προσέγγιση της οργάνωσης γίνεται με σχετική ελαφρότητα, αλλά αν ψάχνετε ιστορικές αναλύσεις, διαβάστε καλύτερα κανένα ιστορικό ντιοκουμέντο και καμιά βαρύγδουπη πολιτική ανάλυση, και αφήστε τη λογοτεχνία. Ο Χωμέν ξεδιπλώνει μαεστρικά την πλοκή με ένα γρήγορο και παιχνιδιάρικο γράψιμο, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά τη δυνότητα του ως αφηγητής – παραμυθάς. Καυτηριάζει την μεταπολιτευτική Ελλάδα, θεωρώντας πως σε μια χώρα που τα πάντα γίνονται πρόχειρα και χύμα, ούτε μια τρομοκρατική οργάνωση θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά. Ο Χωμενίδης δεν προσπάθησε ούτε να εξηγήσει ιστορικά το φαινόμενο των αντάρτικων πόλης, ούτε να δώσει μια πιστή επεικόνιση της διαδρομής της 17Ν. Απλώς, χρησιμοποιεί την οργάνωση σαν το υπόβαθρο για μια ακόμα τραγελαφική - ειρωνική ιστορία. Τα σημεία άλλωστε που προσπαθεί να δώσει μια ιδεολογικοποίηση των ενεργειών είναι μάλλον τα πιο βαρετά. Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο τέταρτο του βιβλίου κάνει εμφανή κοιλιά, και νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο. Συνολικά, ένα διασκεδαστικό μυθιστόρημα, σίγουρα όχι το καλύτερο του, που διαβάζεται πάρα πολύ ευχάριστα. Για τους φανατικούς της γαργαλιστικής αφήγησης και του ευφυούς χιούμορ, που δεν προσπαθούν να ανακαλύψουν πίσω από κάθε βιβλίο το «καινούριο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας».