H.P Lovecraft – The Whisperer In Darkness (Collected Short Stories Vol.1)

Ναι, ναι, ναι… τον H.P Lovecraft μέχρι πολύ πρόσφατα δεν τον γνώριζα. Τον περασμένο χειμώνα, έπινα ένα μπυράκι με μία φίλη και είχαμε πιάσει την κουβέντα περί ανέμων, υδάτων και βιβλίων. Εκείνη λοιπόν μου είπε για τον Lovecraft και για την ξακουστή του ιστορία The Call of Cthulhu. Με το που πρόφερε το όνομα Cthulhu, κάπου μέσα στον Ειρηνικό Ωκεανό σημειώθηκε ένας ισχυρός σεισμός ο οποίος έγινε αισθητός και στο κομμάτι του εγκεφάλου μου στο οποίο είναι αποθηκευμένες οι νεανικές μου αναμνήσεις. Βέβαια! Κάποτε είχα κι εγώ μακριά μαλλιά και κάποτε είχα κι εγώ στη cdοθήκη μου το Ride The Lightning των Metallica. Ω ναι! Το υπέροχα σκοτεινό instrumental κομμάτι The Call of Ktulu ήταν μέσα σ’ αυτόν τον δίσκο! Αλλά γιατί Ktulu και όχι Cthulhu; Αυτό το μυστήριο θα το έλυνα αφού πρώτα διάβαζα τη συλλογή με ιστορίες του  H P Lovecraft The Whisperer in Darkness στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ο μύθος του Cthulhu.

    

Εδώ βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι αν δε μου συνιστούσε κάποιος του οποίου το γούστο να εκτιμώ, να διαβάσω τις ιστορίες του Lovecraft και πήγαινα στο βιβλιοπωλείο έτσι στα κουτουρού και έπιανα στα χέρια μου αυτόν τον τόμο, μάλλον θα τον έβαζα πίσω στη θέση του χωρίς να μπω στον κόπο να δω περί τίνος πρόκειται. Το φτηνιάρικο εξώφυλλο του συγκεκριμένου τόμου αδικεί τρομερά το περιεχόμενό του. Never judge a book by its cover θα βιαστείς να μου πεις, αλλά να… άνθρωποι είμαστε. Αγνόησα λοιπόν το ενδεχόμενο του να έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο με αιματοβαμμένες ‘μεταλλάδικες’ ιστορίες τρόμου και πήγα στο ταμείο. Και καλά έκανα. Thanx L!

Ο Lovecraft λοιπόν ήταν ένας από τους πατέρες της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου που έγραψε μία σειρά από ιστορίες κυρίως τις δεκαετίες του 1920 και 1930. Ο όρος αυτός δεν μου κάθεται πολύ καλά, αλλά κάτι τέτοιο ήταν. Οι ιστορίες του, αυτές που περιέχονταν στον τόμο που διάβασα τουλάχιστον, αν και αυτοτελής, είχαν κάποια κοινά σημεία αναφοράς και ενδεχομένως μία κοινή φιλοσοφία επιστημονικής φαντασίας. Καταρχάς, πολλές από αυτές, λαμβάνουν χώρα στη Νέα Αγγλία των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα. Από εκεί και πέρα, σε πολλές ιστορίες γίνεται αναφορά στον τρελό Άραβα Abdul Alhazred (ψευδώνυμο που ο Lovecraft ίσως επινόησε για τον εαυτό του), που τον έκτο αιώνα μ.Χ. έγραψε το καταραμένο βιβλίο Necronomicon στο οποίο περιέχονται παλιοί θρύλοι που μετά από αιώνες απασχολούν και πάλι την ανθρωπότητα. Όλο το έργο του Lovecraft που εμπεριέχεται σ’ αυτόν τον τόμο, στρέφεται γύρω από μία φαντασιακή προσέγγιση για την ζωή στον πλανήτη και τη ζωή του πλανήτη στο σύμπαν. Οι μυστηριακές αναφορές στους ‘Παλιούς’ προσδίδουν ένα στοιχείο συνοχής σε όλες τις ιστορίες, δίνοντας τους την υπόσταση των διαφορετικών κομματιών ενός ίδιου τρόμου. 

Αν και κάποιος (εγώ δηλαδή) θα μπορούσε να περιμένει ότι φαντασιακές ιστορίες τρόμου κι επιστημονικής φαντασίας που σχετίζονται με αρχαίους θρύλους, από άποψη ποιότητας γραφής, θα ήταν ‘κάπως’, νομίζω ότι η περίπτωση του Lovecraft τουλάχιστον δεν είναι αυτή. Παρά την ακρότητα των καταστάσεων που περιγράφονται στις φανταστικές του ιστορίες, ο ίδιος κάνει την εξιστόρηση σε αρκετά ρεαλιστικό επίπεδο, υπαινισσόμενος μόνο πολλές φορές τα τρομακτικά γεγονότα και τις ακατανόμαστες ‘αλήθειες’ που κρύβονται από πίσω. Το μυστήριο καλλιεργείται πολύ περίτεχνα στις ιστορίες του χωρίς πολλές, πολλές εντυπωσιοθηρικές αφηγηματικές φιοριτούρες. Εγώ προσωπικά, αν και δεν είμαι λάτρης αυτού του τύπου λογοτεχνίας, βρήκα το όλο πακέτο πολύ ευφάνταστο, ενδιαφέρον και ευχάριστο στην ανάγνωση. Τώρα οι πιο ‘σοβαροί’ φίλοι της λογοτεχνίας μπορεί και να διαφωνήσουν. Τους προειδοποιώ όμως ότι ο Cthulhu περιμένει….

Υ.Γ Καθώς έγραφα τις παραπάνω γραμμές, στον υπολογιστή μου έπαιζε το The Call of Ktulu των Metallica. Είχα χρόνια να το ακούσω. Το αγαπώ ακόμα. Θα κάνω πολλά χρόνια να το ξανακούσω :)