Tom Robbins – Jitterbug Perfume (1984)

Ξεκινάω με μία απορία-παράπονο. Το Jitterbug Perfume του Tom Robbins έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ως Το Άρωμα του Ονείρου. Αυτό είναι βέβαια κάτι που πάρα πολύ συχνά συναντάμε, ιδιαίτερα στους τίτλους ταινιών. Θα μου πείτε ότι για εμπορικούς λόγους ξέρω ‘γω και ότι το ευρύ κοινό δεν και  μπλα μπλα μπλα… Μαλακίες! Ο τίτλος ενός βιβλίου είναι αυτός που είναι για κάποιο λόγο. Καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα δε μεταφράζονται (βασικός λόγος για τον οποίο συνεχώς παροτρύνω τους φίλους μου που ξέρουν αγγλικά και που διαβάζουν συγγραφείς που γράφουν στα αγγλικά, να τα διαβάζουν στο πρωτότυπο), αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το Άρωμα του Ονείρου (που ακούγεται σαν το τίτλο του πρώτου δίσκου νέο-έντεχνης τραγουδίστριας…  ξερατά!) καταστρέφει λίγη από τη μαγεία του βιβλίου. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ;;!! Λες και δεν μπορούμε να μεταβολίσουμε τίποτα παραπάνω από μία μασημένη κακή μετάφραση που να σχετίζεται είτε απλά λεκτικά είτε πάνω κάτω με το περιεχόμενο ενός βιβλίου ή μίας ταινίας. Τέλος πάντων… γκρίνιες!

Όπως μας προδιαθέτει λοιπόν ο τίτλος του βιβλίου, ο βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι το άρωμα. Σε αυτήν την ιστορία μπλέκονται τα ξαδέρφια Le Fever, ο ένας τετράγωνος τεχνοκράτης και ο άλλος ρομαντική ιδιοφυία, που έχουν τον ομώνυμο οίκο αρωματοποιίας στο Παρίσι. Εύκολο. Σε αυτήν την ιστορία επίσης μπλέκεται και η Madame Devallier με την εξωτική υπάλληλό της V’lu που μαζί τρέχουν ένα αρωματοποιείο στη Νέα Ορλεάνη. Επίσης εύκολο. Άλλο ένα σημαντικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας είναι η Priscilla, μία χαρισματική σερβιτόρα σε Μεξικάνικο εστιατόριο στο Σηάτλ που όταν δεν απομνημονεύει τεράστιες κομπλεξικές παραγγελίες από ποτά, αναψυκτικά, μπύρες και κοκτέιλ, προσπαθεί να κατακτήσει τα μυστικά της αρωματοποιίας. Και αυτό εύκολο. Τέλος, σε αυτήν την ιστορία μπλέκεται ο Alobar, ο βασιλιάς ενός βασιλείου της Βοημίας του 10^ου μ.Χ αιώνα που αρνείται να πεθάνει, μπλέκεται η Kudra μία νεαρή Ινδή που αρνείται να ακολουθήσει τον νεκρό άντρα της στην πυρά, και μπλέκεται και ο θεός Πάνας. Δύσκολο! Πολύ δύσκολο! Υπέροχο!!

O Tom Robbins σε αυτό του το μυρωδάτο βιβλίο καταπιάνεται με την έννοια της αθανασίας και όπως και σε όλες τις άλλες καταπληκτικές ιστορίες του, έτσι κι εδώ, δεν απουσιάζει ούτε ο έρωτας, ούτε το σεξ, ούτε η κριτική πάνω στη θρησκεία και τη σύγχρονη (και όχι μόνο) κοινωνία.  Οι ετερόκλητοι πρωταγωνιστές του συναντιούνται μέσα σε μία τρομερά ευφάνταστη εξέλιξη γεγονότων, που περιέχουν από μυστηριώδη παντζάρια μέχρι εκδικητικές μέλισσες. Το Jitterbug Perfume είναι άλλη μία πανέξυπνη, γλυκύτατη και πλούσια σε κοφτερό χιούμορ ιστορία που όσο διαβάζεις δε θέλεις να τελειώσει! 

Για τον Tom Robbins και τη φαντασία του, το χιούμορ του, τη φιλοσοφία του, την εξυπνάδα στη γραφή του κτλ τα έχουμε ξαναπεί. Σίγουρα δεν έχω διαβάσει και πολλά πράγματα στη ζωή μου, και σίγουρα επίσης όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, ο μοναδικός τρόπος για να το εκτιμήσεις είναι να το τοποθετήσεις μέσα στο πλαίσιο στο οποίο είναι γραμμένο (αν σημαίνει κάτι αυτό) γι’ αυτό οι συγκρίσεις ανάμεσα σε συγγραφείς και τα έργα τους, τύπου ‘ο χ είναι καλύτερος από τον ψ’,  μου φαίνονται ελαφρώς ανόητες. Άλλα όπως και να έχει, εγώ προσωπικά, δεν έχω ευχαριστηθεί βιβλία τόσο πολύ όσο αυτά του Robbins. Ελπίζω να ακολουθήσει το παράδειγμα του Alobar και να μας κάνει πιο πλούσιους ανθρώπους με πολλές πολλές ακόμα ιστορίες του.      

H.P Lovecraft – The Whisperer In Darkness (Collected Short Stories Vol.1)

Ναι, ναι, ναι… τον H.P Lovecraft μέχρι πολύ πρόσφατα δεν τον γνώριζα. Τον περασμένο χειμώνα, έπινα ένα μπυράκι με μία φίλη και είχαμε πιάσει την κουβέντα περί ανέμων, υδάτων και βιβλίων. Εκείνη λοιπόν μου είπε για τον Lovecraft και για την ξακουστή του ιστορία The Call of Cthulhu. Με το που πρόφερε το όνομα Cthulhu, κάπου μέσα στον Ειρηνικό Ωκεανό σημειώθηκε ένας ισχυρός σεισμός ο οποίος έγινε αισθητός και στο κομμάτι του εγκεφάλου μου στο οποίο είναι αποθηκευμένες οι νεανικές μου αναμνήσεις. Βέβαια! Κάποτε είχα κι εγώ μακριά μαλλιά και κάποτε είχα κι εγώ στη cdοθήκη μου το Ride The Lightning των Metallica. Ω ναι! Το υπέροχα σκοτεινό instrumental κομμάτι The Call of Ktulu ήταν μέσα σ’ αυτόν τον δίσκο! Αλλά γιατί Ktulu και όχι Cthulhu; Αυτό το μυστήριο θα το έλυνα αφού πρώτα διάβαζα τη συλλογή με ιστορίες του  H P Lovecraft The Whisperer in Darkness στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ο μύθος του Cthulhu.

    

Εδώ βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι αν δε μου συνιστούσε κάποιος του οποίου το γούστο να εκτιμώ, να διαβάσω τις ιστορίες του Lovecraft και πήγαινα στο βιβλιοπωλείο έτσι στα κουτουρού και έπιανα στα χέρια μου αυτόν τον τόμο, μάλλον θα τον έβαζα πίσω στη θέση του χωρίς να μπω στον κόπο να δω περί τίνος πρόκειται. Το φτηνιάρικο εξώφυλλο του συγκεκριμένου τόμου αδικεί τρομερά το περιεχόμενό του. Never judge a book by its cover θα βιαστείς να μου πεις, αλλά να… άνθρωποι είμαστε. Αγνόησα λοιπόν το ενδεχόμενο του να έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο με αιματοβαμμένες ‘μεταλλάδικες’ ιστορίες τρόμου και πήγα στο ταμείο. Και καλά έκανα. Thanx L!

Ο Lovecraft λοιπόν ήταν ένας από τους πατέρες της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου που έγραψε μία σειρά από ιστορίες κυρίως τις δεκαετίες του 1920 και 1930. Ο όρος αυτός δεν μου κάθεται πολύ καλά, αλλά κάτι τέτοιο ήταν. Οι ιστορίες του, αυτές που περιέχονταν στον τόμο που διάβασα τουλάχιστον, αν και αυτοτελής, είχαν κάποια κοινά σημεία αναφοράς και ενδεχομένως μία κοινή φιλοσοφία επιστημονικής φαντασίας. Καταρχάς, πολλές από αυτές, λαμβάνουν χώρα στη Νέα Αγγλία των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα. Από εκεί και πέρα, σε πολλές ιστορίες γίνεται αναφορά στον τρελό Άραβα Abdul Alhazred (ψευδώνυμο που ο Lovecraft ίσως επινόησε για τον εαυτό του), που τον έκτο αιώνα μ.Χ. έγραψε το καταραμένο βιβλίο Necronomicon στο οποίο περιέχονται παλιοί θρύλοι που μετά από αιώνες απασχολούν και πάλι την ανθρωπότητα. Όλο το έργο του Lovecraft που εμπεριέχεται σ’ αυτόν τον τόμο, στρέφεται γύρω από μία φαντασιακή προσέγγιση για την ζωή στον πλανήτη και τη ζωή του πλανήτη στο σύμπαν. Οι μυστηριακές αναφορές στους ‘Παλιούς’ προσδίδουν ένα στοιχείο συνοχής σε όλες τις ιστορίες, δίνοντας τους την υπόσταση των διαφορετικών κομματιών ενός ίδιου τρόμου. 

Αν και κάποιος (εγώ δηλαδή) θα μπορούσε να περιμένει ότι φαντασιακές ιστορίες τρόμου κι επιστημονικής φαντασίας που σχετίζονται με αρχαίους θρύλους, από άποψη ποιότητας γραφής, θα ήταν ‘κάπως’, νομίζω ότι η περίπτωση του Lovecraft τουλάχιστον δεν είναι αυτή. Παρά την ακρότητα των καταστάσεων που περιγράφονται στις φανταστικές του ιστορίες, ο ίδιος κάνει την εξιστόρηση σε αρκετά ρεαλιστικό επίπεδο, υπαινισσόμενος μόνο πολλές φορές τα τρομακτικά γεγονότα και τις ακατανόμαστες ‘αλήθειες’ που κρύβονται από πίσω. Το μυστήριο καλλιεργείται πολύ περίτεχνα στις ιστορίες του χωρίς πολλές, πολλές εντυπωσιοθηρικές αφηγηματικές φιοριτούρες. Εγώ προσωπικά, αν και δεν είμαι λάτρης αυτού του τύπου λογοτεχνίας, βρήκα το όλο πακέτο πολύ ευφάνταστο, ενδιαφέρον και ευχάριστο στην ανάγνωση. Τώρα οι πιο ‘σοβαροί’ φίλοι της λογοτεχνίας μπορεί και να διαφωνήσουν. Τους προειδοποιώ όμως ότι ο Cthulhu περιμένει….

Υ.Γ Καθώς έγραφα τις παραπάνω γραμμές, στον υπολογιστή μου έπαιζε το The Call of Ktulu των Metallica. Είχα χρόνια να το ακούσω. Το αγαπώ ακόμα. Θα κάνω πολλά χρόνια να το ξανακούσω :)        

Vladimir Nabokov – Lolita (1955)

Έστω και μία φόρα στη ζωή σου να έχεις μπει σε βιβλιοπωλείο, σίγουρα ξέρεις ποιος είναι ο Vladimir Nabokov και κατά πάσα πιθανότητα έχεις υπόψη σου ότι έχει γράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο Lolita και επίσης ξέρεις ότι έχει γίνει και ταινία δύο (αν δεν απατώμαι) φορές και ξέρεις τέλος πάντων περί τίνος πρόκειται. Εδώ που τα λέμε δε χρειάζεται να είσαι καν φίλος της λογοτεχνίας για να έχεις μια εικόνα για τα παραπάνω. Η θέση που κατέχει αυτό το έργο στη σύγχρονη κουλτούρα, και οι αναφορές που κατά καιρούς συναντάς (έστω και με κάπως φτηνό τρόπο) από ‘δω κι από ‘κει σίγουρα καλλιεργούν μία σχετική άποψη. Αυτή λοιπόν η σχετική άποψη που κάτι ημιμαθείς τύποι σαν εμένα έχουν για το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι πρόκειται για την ιστορία ενός καβλωtique ανήλικου νυμφιδίου και κάποιου ανωμαλάρα που το ‘χαϊδεύει’. 

Τι; Αυτό; Έτσι απλά; Δε μπορεί!

Δεν έχω διαβάσει τίποτα άλλο του Vladimir Nabokov, άλλα όταν μπήκα στο βιβλιοπωλείο ήμουν σίγουρος ότι ένας άνθρωπος με τέτοιο όνομα, από αισθητικής άποψης και μόνο, δε μπορεί να παρά να έχει γράψει κάτι εξαιρετικό. Και έτσι είναι. Ο paperback τόμος με το χαριτωμένο εξώφυλλο αποδείχτηκε άλλος ένας μικρός θησαυρός.

Ο Humbert Humbert, ο εξ Ευρώπης προερχόμενος και εις Αμερική εβρισκόμενος ακαδημαϊκός, παραθέτει στο απολογητικό του βιβλίο τις αναμνήσεις που έχει από την περίοδο της ζωής του που στρεφόταν γύρω από τη δωδεκάχρονη Dolores Haze. Δεν επιδιώκει όμως ούτε τη συμπόνια των δικαστών ούτε τη συμπάθια του αναγνώστη. Γιατί ο Humbert θεωρεί τον εαυτό του ένα ρομαντικό τέρας. Γιατί ο Humbert είναι ένας βασανισμένος ποιητής. Ή μήπως προσπαθεί να μας ξεγελάσει όλους;    

Ο Humbert μας εξηγεί πώς ένα απωθημένο της παιδικής του ηλικίας του δημιούργησε την εμμονή με τη νεαρή σάρκα που τον καθιστά απελπισμένο λάτρη των νυμφιδίων. Αυτή η λατρεία όμως περιορίζεται σε μουσειακό επίπεδο παρόλο που το σώμα λαχταράει. Όταν όμως ο προοδευτικός Ευρωπαίος ακαδημαϊκός βρίσκεται στην υλιστική, επιφανειακή και πουριτανική Αμερική στη ζωή του εισβάλει η Lolita, η κόρη της ευκατάστατης νεαρής χείρας στης οποίας το σπίτι ο Humbert μπαίνει ως ένοικος ενός δωματίου. Δε λέω τι γίνεται παρακάτω γιατί πρώτον θα χαλάσω την έκπληξη, και δεύτερον δεν είναι τα γεγονότα το ζουμί της υπόθεσης. 

Το ζουμί της υπόθεσης είναι ότι το βιβλίο δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα πορνογράφημα και ότι από εκεί και πέρα, ανάλογα με το πώς το διαβάζεις, μπορεί να είναι μια άκρως δραματική ρομαντική ιστορία ή παμπόνηρη προσπάθεια ενός ιδιοφυούς παιδόφιλου να κοροϊδέψει τους αναγνώστες των απομνημονευμάτων του παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως ένα βασανισμένο άντρα που έπεσε θύμα της αδυναμίας του και του ψεύτικου έρωτα της λατρεμένης και τόσο σκληρής Lolita. Ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά σε διάφορες απόψεις που έχουν γραφτεί, η ταπεινή μου άποψη είναι ότι μόνο έχοντας και τις δύο αυτές διαστάσεις στο μυαλό σου μπορείς να απολαύσεις ουσιαστικά αυτήν την ιστορία. 

Και σε αυτήν την διπλή διάσταση του πράγματος πιστεύω ότι έγκειται και η συγγραφική μαεστρία του συγγραφέα. Ο Nabokov  εφευρίσκει έναν καλλιεργημένο και πνευματώδη πρωταγωνιστή και τον τοποθετεί στη θέση του αφηγητή της ιστορίας του. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να συμπαθήσει το γοητευτικό τέρας και την ίδια ώρα να νιώσει αποστροφή για τη φύση και τις πράξεις του. Και όλο αυτό με ένα πολύ ευχάριστο γράψιμο πλούσιο σε έξυπνο μαύρο humor και παιχνίδι με τις λέξεις. Παρά την ρωσική καταγωγή του ο Nabokov έγραψε αυτό το βιβλίο στα αγγλικά και στα αγγλικά πρέπει να διαβαστεί. Δεν έχω εικόνα της μετάφρασης στα ελληνικά, αλλά είναι ευνόητο ότι χάνονται πολλές όμορφες λεπτομέρειες που ουσιαστικά χαρακτηρίζουν ένα βιβλίο κι ένα στυλ γραφής γενικότερα.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Η ταινία που έκανε ο Kubrick, την οποία είδα αφού διάβασα το βιβλίο,  είναι ευχάριστη αλλά νομίζω ότι στερείται πολλών στοιχείων από αυτά που κατά τη γνώμη μου κάνουν την ιστορία ενδιαφέρουσα.  Από την άλλη η ιστορία είναι τόσο προκλητική, πόσο μάλλον για την εποχή της, που η μεταφορά της στον κινηματογράφο το 1962 δεν είναι και το πλέον εύκολο εγχείρημα.  

Αυτά προς το παρόν.

Tom Robbins – Even Cowgirls Get The Blues (1976)

Εντάξει… καταλαβαίνω ότι σας έχω σκοτίσει ελαφρώς με τον Tom Robbins και τα βιβλία του, αλλά ο άνθρωπος δε μου αφήνει κανένα περιθώριο. Εφόσον για κάποιο περίεργο λόγο εξακολουθώ και γράφω στο blog για τα βιβλία που διαβάζω, δε γίνεται να μη γράψω και κάτι για τα Cowgirls παρά το γεγονός ότι τον συγκεκριμένο συγγραφέα τον έχω αναφέρει και στο παρελθόν. Όταν όμως ενθουσιάζεσαι τόσο πολύ με έναν συγγραφέα, που κάθε βιβλίο του που διαβάζεις είναι κάτι παραπάνω από ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, το μόνο που θες είναι να μοιραστείς αυτό το ωραίο συναίσθημα και να πιάσεις το επόμενο βιβλίο του στα χέρια σου.

Όταν τελείωσα αυτό το βιβλίο, άρχισα πραγματικά να αναρωτιέμαι τι σκατά μπορεί να έχει μέσα στο κεφάλι του αυτός ο άνθρωπος για να γράφει τέτοιες ιστορίες. Τι μυαλό είναι αυτό που μπορεί να κατεβάζει τόσο έξυπνες, ευφάνταστες, φιλοσοφημένες και χιουμοριστικές ιδέες; Και πόση μα πόση τέχνη χρειάζεται για να τις μπλέξεις σε μία παράλογα λογική ιστορία; Κάθε φορά που ξεκινάω να διαβάζω ένα βιβλίο του περιμένω να βρω επιτέλους το ‘κακό του μυθιστόρημα’ και κάθε φορά τελειώνω τις τελευταίες γραμμές με ένα ηλίθιο χαμόγελο στη μάπα. Τι να πω ρε Tom… μακάρι να ζεις και να γράφεις για πάντα.

Δύο κουβέντες για την ιστορία

Το Even Cowgirls Get The Blues είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία της Sissy Hankshaw, ενός κοριτσιού (με λίγο ινδιάνικο αίμα) που γεννιέται με τεράστιους αντίχειρες! Σε πολύ νεαρή ηλικία όμως καταφέρνει να μεταμορφώσει την ατέλεια της σε χάρισμα, και το οτοστόπ γίνεται η δεύτερη φύση της.  Φτάνει λοιπόν το σημείο εκείνο στη ζωή της που οι αντίχειρές της έχουν μεγαλώσει πολύ για να χωρέσουν στη μικρή πόλη που κατοικεί με την οικογένειά της, και ξεκινάει για το ταξίδι της. Στην πορεία της θα κάνει λίγο modeling (με τα επίμαχα σημεία επιμελώς κρυμμένα) για τον ‘κόμισσα’(?) των ειδών γυναικείας υγιεινής, θα φλερτάρει με τον Jack Kerouac και  θα προσπαθήσει να νοικοκυρευτεί  στη Νέα Υόρκη με έναν νεαρό καλλιτέχνη. 

Η ιέρεια όμως του hitch-hiking εξακολουθεί να έχει φαγούρα στους εκπληκτικούς της αντίχειρες, και θα βγει για άλλη μία φορά στο δρόμο προκειμένου να φτάσει στο Rubber Rose Ranch, το οποίο λειτουργεί ως  ‘κέντρο ομορφιάς’, για άλλο ένα modeling project. Και εκεί είναι που περιπλέκεται το πράγμα! Η ατμόσφαιρα στο ράντσο είναι εκρηκτική καθώς οι καουμπόισσες που εργάζονται εκεί, ξεκινάνε μια φεμινιστική επανάσταση που εξελίσσεται σε κατάληψη. Και φυσικά, όλη αυτή η έκρηξη γυναικείων ορμονών, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τον καβλωμένο ερημίτη φιλόσοφο που κατοικεί στο βουνό δίπλα στο ράντσο. Α… και παράλληλα με όλα αυτά, το τελευταίο κοπάδι ενός σπάνιου είδους μεταναστευτικών γερανών προσπαθεί να επιβιώσει!! What the fuck?!  

...και δύο κουβέντες για την ουσία

Η ιστορία από μόνη της μπορεί να είναι αρκετά πειστική για να κάνει κάποιον να πιάσει αυτό το βιβλίο στα χέρια του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό το κάτι που κάνει αυτό το μυθιστόρημα (όπως και όλα τα μυθιστορήματα του Robbins που έχω διαβάσει ως τώρα) μοναδικό. Μπορεί να επαναλαμβάνομαι, αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει την αξιοζήλευτη ικανότητα να δημιουργεί όμορφους και ακραίους χαρακτήρες και καταστάσεις, και να τους παντρεύει με το εξαιρετικό και πανέξυπνό του γράψιμο. 

Για να τονίσω λίγο τη σημαντικότητα που έχει (τουλάχιστον για εμένα) ο τρόπος με τον οποίο ένας συγγραφέας λέει αυτό που λέει ανεξαρτήτως με αυτό που λέει (πολλά ‘λέει’ μαζεύτηκαν εδώ) θα καταφύγω στο φτηνό επιχείρημα της μεταφοράς ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη.  Λίγο πολύ όλοι μας έχει τύχει να δούμε μια ταινία στον σινεμά που βασίζεται σε ένα βιβλίο που έχουμε διαβάσει, και όλοι έχουμε πει ‘…καλό ήταν (ή δεν ήταν) αλλά το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο’. Στη συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση, είδα κι εγώ την ταινία με το που τελείωσα το βιβλίο. Έχω να σας πω ότι οι παράγραφοι που έγραψα λίγο παραπάνω για το story του βιβλίου, θα μπορούσαν ανετότατα να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν και την υπόθεση της ταινίας. Έλα όμως που η ταινία ήταν κάκιστη! …κι ας έπαιζε και η κουκλάρα Uma Thurman τη Sissy. Γι’ αυτόν τον λόγο νομίζω ότι απολαυστικό δεν είναι μόνο το περιεχόμενο των προτάσεων, αλλά και η γεύση, η υφή και το άρωμα των λέξεων.   

Any way…το Jitterbug Perfume είναι στη βιβλιοθήκη μου και με περιμένει, αλλά λέω να κάνω λίγη υπομονή :)

Kazuo Ishiguro – The Remains Of The Day (1989)

Φανατικοί φίλοι του blog (δηλαδή μαμά), ελπίζω να με συγχωρέσετε για την τρίμηνη απουσία μου, αλλά κάποιες επιπλοκές στην υγεία μου με κράτησαν μακριά σας, αλλά όχι και μακριά από την ανάγνωση όμορφων βιβλίων. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει ‘μίκυ μάου’ και να βλέπει σαχλές ταινίες του Hollywood, αναρωτιόμουν αν όντως το πολυδιαφημισμένο concept του να βλέπεις τη ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου όταν ο Χάρος ετοιμάζεται να χώσει τη γλώσσα του στις αμυγδαλές σου είναι αληθινό. Μπορεί τα καρδιολογικά μου προβλήματα να είχαν αίσια κατάληξη, μιας και δε σας γράφω τώρα από ένα τζακούζι γεμάτο γυμνές μοντέλες με αίσθηση του χιούμορ και αδυναμία στους κοκκινομάλληδες (παράδεισος), αλλά την ώρα που η φάτσα του αναισθησιολόγου (του οποίου η ομοιότητα με τον Anthony Hopkins ήταν τρομακτική) έσβηνε από τα μάτια μου, η ζωή μου πέρασε από μπροστά μου σαν ανιαρό φιλμάκι! …τόσο ανιαρό που το πράγμα που μου έμεινε πιο έντονο όταν πια ξύπνησα από το χειρουργείο ήταν η περίοδος της ζωής μου που ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις για το proficiency.    

   

Η παραπάνω αποτυχημένη αλληγορική μπούρδα που έγραψα για εισαγωγή, έχει σκοπό να γνωστοποιήσει στον φίλο αναγνώστη ότι προσφάτως διάβασα το Remains Of The Day του αγγλοθρεμένου ιάπωνα συγγραφέα Kazuo Ishiguro, που είναι και το βιβλίο που είχα διαβάσει για να πάω να δώσω τις ριμάδες τις εξετάσεις των αγγλικών πριν 16 χρόνια. Ε …και λίγο η νοσταλγία, λίγο η αλλόκοτη γοητεία που μου ασκεί η περσόνα του βρετανού μπάτλερ, λίγο ότι το μυθιστόρημα το βρήκα εξαιρετικό και λίγο ότι βαριέμαι τώρα και δεν έχω τι άλλο να κάνω, είπα να γράψω δύο πραγματάκια στο blog γι’ αυτό το βιβλίο.

Βρισκόμαστε στην Αγγλία των 50s και ο κεντρικός μας ήρωας, ο μπάτλερ του Darlington Hall  ονόματι Mr Stevens, ξεκινάει με το αυτοκίνητο του νυν αμερικάνου εργοδότη του για σύντομες (και κατά πολύ καθυστερημένες) διακοπές στην ξακουστή βρετανική επαρχεία. Ο τελικός του προορισμός είναι η μικρή πόλη στην οποία κατοικεί η προ εικοσαετίας οικονόμος του Darlington Hall, Miss Kenton, την οποία ο αυστηρός και ταγμένος επαγγελματίας κύριος Stevens ευελπιστεί να επανεντάξει στο προσωπικό του ιστορικού σπιτιού. 

Η αφήγηση γίνεται με την εξιστόρηση του ταξιδιού του κύριου Stevens παράλληλα με αναδρομές στο παρελθόν όπου αυτός και η δεσποινίς Kenton βρίσκονταν στη δούλεψη του Λόρδου Darlington την εποχή πριν το Β Παγκόσμιο πόλεμο. Με αυτόν τον τρόπο και καθώς η ανάγνωση προχώρα, το ημι-επαγγελματικό ταξίδι ενός μπάτλερ μεταμορφώνεται σε μία ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα. Και καθώς η ανάγνωση προχωρά ακόμα πιο πολύ και οι ήρωες τις ιστορίας ‘γδύνονται’ σταδιακά, το πράγμα γίνεται ελαφρώς πιο τραγικό καθώς συνειδητοποιούμε το πώς κάποιες στρεβλές ενδεχομένως αντιλήψεις περί επαγγελματισμού, αξιοπρέπειας και κοινωνικής θέσης, γίνονται ο βωμός πάνω στον οποίο η ευτυχία θυσιάζεται με ένα μαχαίρι που στάζει εγωισμό και δειλία.    

Επειδή όμως οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, πρέπει να τονίσω ότι η ιστορία αυτή ντύνεται με υπέροχες περιγραφές για υπηρέτες, δωμάτια, κήπους, τοπία, λόρδους, αυτοκίνητα και γενικά για όλο το κλίμα της εποχής, που δημιουργούν στη φαντασία μας ένα εξαιρετικό σκηνικό για μία χορταστική αφήγηση. Α! ... και το ταινιάκι δεν είναι καθόλου κακό! Αλλά διαβάστε πρώτα το βιβλίο. Έχει πιο πολύ πλάκα έτσι.

Άντα μου σε ευχαριστώ πολύ που μου έμαθες αγγλικά και που με έβαλες να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Είσαι η καλύτερη δασκάλα...ever!