Tom Robbins – Fierce Invalids Home From Hot Climates (2000)

Κάποτε είχα γράψει κάπου (ή είχα διαβάσει κάπου και μου άρεσε - οπότε κλέβω ξεδιάντροπα) ότι ένα χαμόγελο μπορεί να είναι πιο ‘δυνατό’ από ένα γέλιο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ε λοιπόν ο Tom Robbins, με κάνει να πιστεύω ακόμα πιο πολύ σ’αυτό μου το ευφυολόγημα. Μετά τον Τρυποκάρυδο (τον οποίο διάβασα στα ελληνικά αλλά ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα το λάθος μου) και το Skinny Legs And All, σειρά είχε το Fierce Invalids Home From Hot Climates ή Αγριεμένοι Ανάπηροι Επιστρέφουν Από Καυτά Κλίματα για όσους το προτιμούν έτσι. Δεν ξαναμπαίνω στη διαδικασία να λέω γιατί στα αγγλικά και όχι στα ελληνικά κλπ κλπ...όσοι συμφωνούν μαζί μου καταλαβαίνουν, όσοι πάλι διαφωνούν…ας διαφωνούν. Πάμε παρακάτω.

Το πρώτο συμπέρασμα που έβγαλα (ή μάλλον επαλήθευσα) μετά το πέρας της ανάγνωσης είναι ότι υπάρχουν μερικοί συγγραφείς που σε κάνουν να πιστεύεις ότι άμα τους αφήσεις να διηγηθούν και την πιο τετριμμένη ιστορία, σίγουρα αυτό που θα λάβεις είναι κάτι υπεράνω προσδοκιών. Όταν λοιπόν αυτό τους το χάρισμα το ξεδιπλώνουν πάνω σε ιστορίες που μόνο τετριμμένες δε μπορούν να χαρακτηριστούν τότε προκύπτουν εεε … τότε αυτό που κρατάει στα χέρια του ο αναγνώστης…μμμ …ας παρατήσω τους εξυπνακισμούς…τότε μιλάμε για τον Tom Robbins.

Σε αυτήν τη σουρεαλιστικά ρεαλιστική ιστορία, ο Switters, ίσως ο πιο cool άνθρωπος του κόσμου, ξεκινάει μία περιπέτεια ως πράκτορας της CIA σε αποστολή στο Περού και καταλήγει ‘σωματοφύλακας’ σε μία αντιπροσωπία ενός τάγματος καλογριών στο Βατικανό.

Ε και;

Δεν έχετε πειστεί ε; Αν γνωρίζατε ότι ο πρωταγωνιστής μας τα κάνει όλα αυτά σε αναπηρικό καροτσάκι (ενώ μπορεί να περπατήσει) τι θα λέγατε; Αν επίσης σας αποκαλυπτόταν ότι στα βάθη του Αμαζονίου υπάρχει ένας μάγος με κεφάλι σε σχήμα πυραμίδας, θα εξακολουθούσατε να είστε τόσο αδιάφοροι; Η ιδέα της αποπλάνησης μίας 16χρονής καθολικής ‘λιχουδιάς’ από το θετό της αδερφό, υπό το άγρυπνο βλέμμα της ελιτίστριας hacker γιαγιάς του δε σας ιντριγκάρει καθόλου; Ως εδώ με τις λεπτομέρειες…τα υπόλοιπα μόνοι σας.

Ο Tom Robbins (και) σ’αυτό το μυθιστόρημα επιστρατεύει την ευφυή του πένα, το μαγικό μελανοδοχείο του που είναι πάντα γεμάτο με humor και όμορφες λέξεις και καρικατουρίζει πάνω σε θεσμούς και ιδρύματα, ζωγραφίζει αστεία μουστάκια στα πολλά πρόσωπα του ψυχισμού του ανθρώπου, και γράφει στους τοίχους του μυαλού μας ένα μόνο σύνθημα:

People of zee wurl, relax!