Διακοπές στη Χέλλαντ - Λένος Χρηστίδης (2001)

Καλοκαιράκι χωρίς Λένο είναι κάτι σαν ταινιάκι χωρίς coca cola ή σαν Κυριακή χωρίς εφημερίδες. Αραχτός σε κάτι παραλίες της Αστυπάλαιας διάβασα μέσα σε δύο μέρες τη συγκεκριμένη μεταμοντέρνα νουβέλα και πραγματικά ήταν ότι έπρεπε. Σουρεαλισμός μπλεγμένος με επιστημονική φαντασία και βέβαια με άφθονο χιούμορ τρίτου και τέταρτου επιπέδου, που μόνο στο Χρηστίδη έχω ανακαλύψει.

Το όλο στόρυ εξελίσσεται στο σωτήριο έτος 2.3κάτι όπου τα πάντα ελέγχονται από ένα κεντρικό συμβούλιο, από τις σκέψεις μέχρι τον καιρό. Μην τρομάζετε. Δεν είναι ένα ηθικοπλαστικό βιβλίο για τον τρόμο του μέλλοντος σε στυλ Όργουελ. Είναι μια απολαυστική φαρσοκωμωδία με τις απαραίτητες βιτριολικές ατάκες κραξίματος.

Ο Λένος Χρηστίδης ακολουθεί και εδώ τη γνωστή του τακτική, παίζει με τις καταστάσεις, τους ήρωες και την αχαλίνωτη λεξιλαγνεία αλλά από μια τελείως διαφορετική φόρμα. Το βασικό του πλεονέκτημα είναι ότι ποτέ δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην αηδιαστική μας πραγματικότητα, η λογοτεχνία δεν εξαιρείται. Αυτοαναιρεί διαρκώς το έργο του, εκεί που απορείς και αναρωτιέσαι «πλάκα θα ‘τώρα να με αρχίσει σε τίποτα ηθικές και νοήματα», εκεί έρχεται και τα γαμάει όλα, κάνοντας τα χείλια σου να φτάνουν στα αυτιά.

Για τους μυημένους στο Λένο. Αν θέλει κάποιος να διαβάσει τα βιβλία του, ας μην ξεκινήσει από τη Χέλλαντ.