Κινέζικα Κουτιά - Σώτη Τριανταφύλλου (2006)

Αν και έλεγα πολύ καιρό τώρα να το διαβάσω, μόλις χτες κατάφερα να το τελειώσω. Η μεγάλη παραγωγή βιβλίων (και όχι μόνο) της Τριανταφύλλου με είχε λίγο τρομάξει, αν λάβει κανείς υπόψη του τον κανόνα που λέει ότι η μαζική παραγωγή αυτόματα ρίχνει την ποιότητα. Κι όμως η Τριανταφύλλου διέψευσε τους φόβους μου και με βύθισε σε νουάρ εικόνες της πόλης – κέντρο του κόσμου.

Ο ντετέκτιβ Μαλόουν δεν είναι ο ήρωας με τον οποίο ταυτίστικα, αλλά τα μάτια μέσα από τα οποία παρατηρούσα τι συμβαίνει στους δρόμους της Chinatown. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί σελίδα με τι σελίδα σε μεταφέρει στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 90 και στην γεμάτη μυρωδιές και βρώμα κινεζικής συνοικίας. Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από την υπόθεση κάποιων φόνων, αλλά θα είναι, νομίζω, λάθος αν κάποιος δει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα σαν αστυνομικό και επικεντρωθεί στις εξυχνιάσεις τους. Ξεσικωτική για τη φαντασία γραφή. Η μόνιμη κατάσταση αϋπνίας στην οποία είναι ο Μαλόουν μου άρεσε πάρα πολύ. Άλλωστε, η πόλη δεν κοιμάται ποτέ... Οι σκηνές της αμερικανικής επαρχίας δοσμένες παραστατικά αλλά όχι εξίσου ατμοσφαιρικές με το αστικό background. Ίσως σε αυτό να φταίει και η δική μου εμμονή με τις πόλεις.

Σίγουρα όχι η κορυφαία στιγμή της Τριανταφύλλου (για μένα είναι με σειρά που γράφονται το Εργοστάσιο των Μολυβιών, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, και το κορυφαίο, αν και αδικημένο, Άλμπατρος), αλλά τα Κουτιά μου είπαν κάτι. Ίσως γιατί πραγματικά είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα, ίσως γιατί είμαι εγώ στη φάση τους...