Tom Robbins – Even Cowgirls Get The Blues (1976)

Εντάξει… καταλαβαίνω ότι σας έχω σκοτίσει ελαφρώς με τον Tom Robbins και τα βιβλία του, αλλά ο άνθρωπος δε μου αφήνει κανένα περιθώριο. Εφόσον για κάποιο περίεργο λόγο εξακολουθώ και γράφω στο blog για τα βιβλία που διαβάζω, δε γίνεται να μη γράψω και κάτι για τα Cowgirls παρά το γεγονός ότι τον συγκεκριμένο συγγραφέα τον έχω αναφέρει και στο παρελθόν. Όταν όμως ενθουσιάζεσαι τόσο πολύ με έναν συγγραφέα, που κάθε βιβλίο του που διαβάζεις είναι κάτι παραπάνω από ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, το μόνο που θες είναι να μοιραστείς αυτό το ωραίο συναίσθημα και να πιάσεις το επόμενο βιβλίο του στα χέρια σου.

Όταν τελείωσα αυτό το βιβλίο, άρχισα πραγματικά να αναρωτιέμαι τι σκατά μπορεί να έχει μέσα στο κεφάλι του αυτός ο άνθρωπος για να γράφει τέτοιες ιστορίες. Τι μυαλό είναι αυτό που μπορεί να κατεβάζει τόσο έξυπνες, ευφάνταστες, φιλοσοφημένες και χιουμοριστικές ιδέες; Και πόση μα πόση τέχνη χρειάζεται για να τις μπλέξεις σε μία παράλογα λογική ιστορία; Κάθε φορά που ξεκινάω να διαβάζω ένα βιβλίο του περιμένω να βρω επιτέλους το ‘κακό του μυθιστόρημα’ και κάθε φορά τελειώνω τις τελευταίες γραμμές με ένα ηλίθιο χαμόγελο στη μάπα. Τι να πω ρε Tom… μακάρι να ζεις και να γράφεις για πάντα.

Δύο κουβέντες για την ιστορία

Το Even Cowgirls Get The Blues είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία της Sissy Hankshaw, ενός κοριτσιού (με λίγο ινδιάνικο αίμα) που γεννιέται με τεράστιους αντίχειρες! Σε πολύ νεαρή ηλικία όμως καταφέρνει να μεταμορφώσει την ατέλεια της σε χάρισμα, και το οτοστόπ γίνεται η δεύτερη φύση της.  Φτάνει λοιπόν το σημείο εκείνο στη ζωή της που οι αντίχειρές της έχουν μεγαλώσει πολύ για να χωρέσουν στη μικρή πόλη που κατοικεί με την οικογένειά της, και ξεκινάει για το ταξίδι της. Στην πορεία της θα κάνει λίγο modeling (με τα επίμαχα σημεία επιμελώς κρυμμένα) για τον ‘κόμισσα’(?) των ειδών γυναικείας υγιεινής, θα φλερτάρει με τον Jack Kerouac και  θα προσπαθήσει να νοικοκυρευτεί  στη Νέα Υόρκη με έναν νεαρό καλλιτέχνη. 

Η ιέρεια όμως του hitch-hiking εξακολουθεί να έχει φαγούρα στους εκπληκτικούς της αντίχειρες, και θα βγει για άλλη μία φορά στο δρόμο προκειμένου να φτάσει στο Rubber Rose Ranch, το οποίο λειτουργεί ως  ‘κέντρο ομορφιάς’, για άλλο ένα modeling project. Και εκεί είναι που περιπλέκεται το πράγμα! Η ατμόσφαιρα στο ράντσο είναι εκρηκτική καθώς οι καουμπόισσες που εργάζονται εκεί, ξεκινάνε μια φεμινιστική επανάσταση που εξελίσσεται σε κατάληψη. Και φυσικά, όλη αυτή η έκρηξη γυναικείων ορμονών, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τον καβλωμένο ερημίτη φιλόσοφο που κατοικεί στο βουνό δίπλα στο ράντσο. Α… και παράλληλα με όλα αυτά, το τελευταίο κοπάδι ενός σπάνιου είδους μεταναστευτικών γερανών προσπαθεί να επιβιώσει!! What the fuck?!  

...και δύο κουβέντες για την ουσία

Η ιστορία από μόνη της μπορεί να είναι αρκετά πειστική για να κάνει κάποιον να πιάσει αυτό το βιβλίο στα χέρια του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό το κάτι που κάνει αυτό το μυθιστόρημα (όπως και όλα τα μυθιστορήματα του Robbins που έχω διαβάσει ως τώρα) μοναδικό. Μπορεί να επαναλαμβάνομαι, αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει την αξιοζήλευτη ικανότητα να δημιουργεί όμορφους και ακραίους χαρακτήρες και καταστάσεις, και να τους παντρεύει με το εξαιρετικό και πανέξυπνό του γράψιμο. 

Για να τονίσω λίγο τη σημαντικότητα που έχει (τουλάχιστον για εμένα) ο τρόπος με τον οποίο ένας συγγραφέας λέει αυτό που λέει ανεξαρτήτως με αυτό που λέει (πολλά ‘λέει’ μαζεύτηκαν εδώ) θα καταφύγω στο φτηνό επιχείρημα της μεταφοράς ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη.  Λίγο πολύ όλοι μας έχει τύχει να δούμε μια ταινία στον σινεμά που βασίζεται σε ένα βιβλίο που έχουμε διαβάσει, και όλοι έχουμε πει ‘…καλό ήταν (ή δεν ήταν) αλλά το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο’. Στη συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση, είδα κι εγώ την ταινία με το που τελείωσα το βιβλίο. Έχω να σας πω ότι οι παράγραφοι που έγραψα λίγο παραπάνω για το story του βιβλίου, θα μπορούσαν ανετότατα να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν και την υπόθεση της ταινίας. Έλα όμως που η ταινία ήταν κάκιστη! …κι ας έπαιζε και η κουκλάρα Uma Thurman τη Sissy. Γι’ αυτόν τον λόγο νομίζω ότι απολαυστικό δεν είναι μόνο το περιεχόμενο των προτάσεων, αλλά και η γεύση, η υφή και το άρωμα των λέξεων.   

Any way…το Jitterbug Perfume είναι στη βιβλιοθήκη μου και με περιμένει, αλλά λέω να κάνω λίγη υπομονή :)

Kazuo Ishiguro – The Remains Of The Day (1989)

Φανατικοί φίλοι του blog (δηλαδή μαμά), ελπίζω να με συγχωρέσετε για την τρίμηνη απουσία μου, αλλά κάποιες επιπλοκές στην υγεία μου με κράτησαν μακριά σας, αλλά όχι και μακριά από την ανάγνωση όμορφων βιβλίων. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει ‘μίκυ μάου’ και να βλέπει σαχλές ταινίες του Hollywood, αναρωτιόμουν αν όντως το πολυδιαφημισμένο concept του να βλέπεις τη ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου όταν ο Χάρος ετοιμάζεται να χώσει τη γλώσσα του στις αμυγδαλές σου είναι αληθινό. Μπορεί τα καρδιολογικά μου προβλήματα να είχαν αίσια κατάληξη, μιας και δε σας γράφω τώρα από ένα τζακούζι γεμάτο γυμνές μοντέλες με αίσθηση του χιούμορ και αδυναμία στους κοκκινομάλληδες (παράδεισος), αλλά την ώρα που η φάτσα του αναισθησιολόγου (του οποίου η ομοιότητα με τον Anthony Hopkins ήταν τρομακτική) έσβηνε από τα μάτια μου, η ζωή μου πέρασε από μπροστά μου σαν ανιαρό φιλμάκι! …τόσο ανιαρό που το πράγμα που μου έμεινε πιο έντονο όταν πια ξύπνησα από το χειρουργείο ήταν η περίοδος της ζωής μου που ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις για το proficiency.    

   

Η παραπάνω αποτυχημένη αλληγορική μπούρδα που έγραψα για εισαγωγή, έχει σκοπό να γνωστοποιήσει στον φίλο αναγνώστη ότι προσφάτως διάβασα το Remains Of The Day του αγγλοθρεμένου ιάπωνα συγγραφέα Kazuo Ishiguro, που είναι και το βιβλίο που είχα διαβάσει για να πάω να δώσω τις ριμάδες τις εξετάσεις των αγγλικών πριν 16 χρόνια. Ε …και λίγο η νοσταλγία, λίγο η αλλόκοτη γοητεία που μου ασκεί η περσόνα του βρετανού μπάτλερ, λίγο ότι το μυθιστόρημα το βρήκα εξαιρετικό και λίγο ότι βαριέμαι τώρα και δεν έχω τι άλλο να κάνω, είπα να γράψω δύο πραγματάκια στο blog γι’ αυτό το βιβλίο.

Βρισκόμαστε στην Αγγλία των 50s και ο κεντρικός μας ήρωας, ο μπάτλερ του Darlington Hall  ονόματι Mr Stevens, ξεκινάει με το αυτοκίνητο του νυν αμερικάνου εργοδότη του για σύντομες (και κατά πολύ καθυστερημένες) διακοπές στην ξακουστή βρετανική επαρχεία. Ο τελικός του προορισμός είναι η μικρή πόλη στην οποία κατοικεί η προ εικοσαετίας οικονόμος του Darlington Hall, Miss Kenton, την οποία ο αυστηρός και ταγμένος επαγγελματίας κύριος Stevens ευελπιστεί να επανεντάξει στο προσωπικό του ιστορικού σπιτιού. 

Η αφήγηση γίνεται με την εξιστόρηση του ταξιδιού του κύριου Stevens παράλληλα με αναδρομές στο παρελθόν όπου αυτός και η δεσποινίς Kenton βρίσκονταν στη δούλεψη του Λόρδου Darlington την εποχή πριν το Β Παγκόσμιο πόλεμο. Με αυτόν τον τρόπο και καθώς η ανάγνωση προχώρα, το ημι-επαγγελματικό ταξίδι ενός μπάτλερ μεταμορφώνεται σε μία ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα. Και καθώς η ανάγνωση προχωρά ακόμα πιο πολύ και οι ήρωες τις ιστορίας ‘γδύνονται’ σταδιακά, το πράγμα γίνεται ελαφρώς πιο τραγικό καθώς συνειδητοποιούμε το πώς κάποιες στρεβλές ενδεχομένως αντιλήψεις περί επαγγελματισμού, αξιοπρέπειας και κοινωνικής θέσης, γίνονται ο βωμός πάνω στον οποίο η ευτυχία θυσιάζεται με ένα μαχαίρι που στάζει εγωισμό και δειλία.    

Επειδή όμως οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, πρέπει να τονίσω ότι η ιστορία αυτή ντύνεται με υπέροχες περιγραφές για υπηρέτες, δωμάτια, κήπους, τοπία, λόρδους, αυτοκίνητα και γενικά για όλο το κλίμα της εποχής, που δημιουργούν στη φαντασία μας ένα εξαιρετικό σκηνικό για μία χορταστική αφήγηση. Α! ... και το ταινιάκι δεν είναι καθόλου κακό! Αλλά διαβάστε πρώτα το βιβλίο. Έχει πιο πολύ πλάκα έτσι.

Άντα μου σε ευχαριστώ πολύ που μου έμαθες αγγλικά και που με έβαλες να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Είσαι η καλύτερη δασκάλα...ever!